وَالَّذِي نَزَّلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً بِقَدَر فَأَنْشَرْنَا بِهِ بَلْدَةً مَيْتًا كَذَلِكَ تُخْرَجُونَ (11 )
بُت پرستان روز قيامت را باور نداشتند، آن ها بارها از محمّد(صلى الله عليه وآله)سؤال مى كردند: "وقتى مرگ سراغ ما آمد و مُرديم، چگونه مى شود كه زنده شويم؟".
در اين آيه پاسخ آنان آشكار مى شود: تو آن خدايى هستى كه از آسمان باران مى فرستى تا زمين مرده را زنده كند.
تو مى دانى چقدر باران از آسمان نازل مى شود، تو به جزئيّات جهان هستى آگاهى دارى، مى دانى كه مثلاً امروز در كجاى زمين چند قطره باران نازل شده است.
تو زمين را پس از خشكى و پژمردگى آن، دوباره زنده مى كنى، اين گونه انسان ها را نيز در روز قيامت زنده مى كنى و آنان از قبرهاى خود برمى خيزند.

* * *

چرا بُت پرستان به طبيعت نگاه نمى كنند؟ هر سال فصل زمستان زمين، مرده است و گياهى سبز نيست، فصل بهار كه فرا مى رسد، باران رحمت نازل مى شود و زمين به حيات و شكوفايى مى رسد و انواع گياهان زيبا مى رويند.
آن كسى كه قدرت دارد از خاكى مرده، اين همه گياه را سبز كند، مى تواند از همين خاك، مردگان را زنده كند !
چرا آنان چشم خويش را بر عجايب اين دنيا بسته اند؟
در زمستان، درختان، چوبى خشكيده به نظر مى آيند، چه كسى از اين چوب، ميوه هاى خوشمزه و زيبا بيرون مى آورد؟ چه كسى دانه گندم را سبز مى كند و كشتزارى را چنان پديدار مى سازد؟ دانه گندم در دل خاك است، بهار كه فرا مى رسد، جوانه مى زند و از دل خاك سر برمى دارد و رشد مى كند. اين ها همه نمونه هايى از قدرت توست.
آرى، وعده تو حقّ است، تو مردگان را در روز قيامت زنده مى كنى و تو بر هر كارى كه بخواهى، توانايى. روز قيامت سرانجام فرا مى رسد، هيچ شك و ترديدى در آن نيست، تو مردگان را از قبرها برمى انگيزى و آنان براى حسابرسى به پيشگاه تو مى آيند تا نتيجه اعمال خود را ببينند.

* * *