وَاذْكُرُوا إِذْ أَنْتُمْ قَلِيلٌ مُسْتَضْعَفُونَ فِي الاَْرْضِ تَخَافُونَ أَنْ يَتَخَطَّفَكُمُ النَّاسُ فَآَوَاكُمْ وَأَيَّدَكُمْ بِنَصْرِهِ وَرَزَقَكُمْ مِنَ الطَّيِّبَاتِ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ (26 )
زمانى كه مسلمانان در مكّه بودند، گروهى كوچك بيش نبودند و در شهر مكّه، ضعيف و خوار شمرده مى شدند و هميشه نگران بودند كه دشمنان، آنان را نابود كنند.
اكنون از آنان مى خواهى تا آن روزها را به ياد آورند، تو آنان را پناه دادى و زمينه مهاجرت آنان به مدينه را فراهم كردى و آنان را يارى نمودى و از پاكيزه ترين طعام ها روزيشان كردى، باشد كه شكر تو را به جا آورند.
آرى، انسان به زودى گذشته خود را فراموش مى كند و اين عيب بزرگ اوست، وقتى او در سختى و مشكلات قرار مى گيرد، تو را به يارى مى طلبد و از تو كمك مى خواهد، امّا وقتى مشكل او برطرف شد، ديگر همه چيز را فراموش مى كند.
من نيز بايد روزهاى سختى خود را به ياد داشته باشم، اگر اين كار را بكنم، بنده شكرگزار تو خواهم بود.

* * *