الَّذِينَ يَلْمِزُونَ الْمُطَّوِّعِينَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ فِي الصَّدَقَاتِ وَالَّذِينَ لَا يَجِدُونَ إِلَّا جُهْدَهُمْ فَيَسْخَرُونَ مِنْهُمْ سَخِرَ اللَّهُ مِنْهُمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ (79 )
اكنون ادامه حوادث جنگ تبوك (سال نهم هجرى) را بيان مى كنى: لشكر اسلام بايد هر چه زودتر به سوى تبوك حركت مى كرد، آماده كردن لشكر به كمك هاى مردمى نياز داشت. پيامبر از مردم خواست هر كس به هر اندازه اى كه مى تواند به لشكر اسلام كمك كند.
گروهى از ثروتمندان مدينه مقدارى از دارايى خود را نزد پيامبر آوردند تا پيامبر آن را در راه آماده سازى لشكر اسلام مصرف كند. وقتى منافقان اين منظره را ديدند، به آنان گفتند: "شما اين كار را براى خودنمايى انجام مى دهيد".
از طرف ديگر، بعضى از افراد كم درآمد هم مقدارى خرما تهيّه كردند و آن را خدمت پيامبر آوردند، منافقان آنان را مسخره كردند و گفتند: "آيا مشكل لشكر اسلام با اين مقدار خرما، حل مى شود؟".
اينجا بود كه تو اين آيه را نازل كردى: "منافقان به مؤمنانى كه به لشكر اسلام كمك مى كنند، عيب جويى مى كنند، همچنين آنان مؤمنان فقيرى كه به اندازه توانشان كمك مى كنند را مسخره مى كنند، من در روز قيامت، كيفر اين مسخره كردن آنان را مى دهم، عذاب دردناكى در انتظار آنان است".

* * *

تو به عملى كه با اخلاص و نيّت پاك باشد، امتياز مى دهى، مقدار آن مهم نيست، كسانى كه از صبح تا شب به كارگرى مى رفتند، مزد يك روز كار كردن آنان، مقدارى خرما بود، آنان همان خرما را براى پيامبر آوردند تا در آذوقه لشكريان اسلام قرار دهد، تو اين كار آنان را پذيرفتى و در روز قيامت به آنان پاداش بزرگى مى دهى.

* * *