أَفَمَنْ كَانَ عَلَى بَيِّنَة مِنْ رَبِّهِ وَيَتْلُوهُ شَاهِدٌ مِنْهُ وَمِنْ قَبْلِهِ كِتَابُ مُوسَى إِمَامًا وَرَحْمَةً أُولَئِكَ يُؤْمِنُونَ بِهِ وَمَنْ يَكْفُرْ بِهِ مِنَ الاَْحْزَابِ فَالنَّارُ مَوْعِدُهُ فَلَا تَكُ فِي مِرْيَة مِنْهُ إِنَّهُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّكَ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يُؤْمِنُونَ (17 )
محمّد(صلى الله عليه وآله)را براى هدايت بُت پرستان فرستادى و قرآن را معجزه جاويد او قرار دادى، امّا آنان محمّد(صلى الله عليه وآله)را دروغگو خواندند، تو او را با دليل آشكارى كه قرآن است، فرستادى و شاهدى را پيرو او قرار دادى. قرآن اوّلين كتاب تو نيست، قبل از آن، تورات موسى(عليه السلام)را براى مردم فرستادى، تورات، هدايت كننده و مايه رحمت بود.
از مردم مى خواهى قدرى فكر كنند، آيا چنين كسى دروغ مى بافد؟ چرا آنان چنين سخن مى گويند؟ چرا محمّد(صلى الله عليه وآله)را دروغگو مى خوانند؟
قرآن، سخن توست، اگر كسى در جستجوى حقيقت باشد، به آن ايمان مى آورد.
هر كس (خواه بُت پرست باشد يا يهودى و مسيحى) به قرآن ايمان نياورد، در روز قيامت، آتش جايگاه او خواهد بود.
اكنون از محمّد(صلى الله عليه وآله)مى خواهى تا در قرآنى كه به او نازل كردى، شك نكند و بداند كه قرآن، حقيقتى از جانب توست، ولى بيشتر مردم به آن ايمان نمى آورند. تو اين سخن را با محمّد(صلى الله عليه وآله)مى گويى، امّا منظور تو پيروان اوست، تو از مسلمانان مى خواهى كه هرگز در قرآن شك نكنند و بدانند كه اين كتاب آسمانى، حقيقتى از جانب توست.

* * *

در اين آيه، دو ويژگى مهم براى پيامبر بيان كردى:
الف. قرآن دليل و معجزه اوست.
ب. شاهدى را پيرو او قرار دادى.
به راستى منظور از اين "شاهد" چه كسى است؟
وقتى به كتب شيعه و سنّى مراجعه مى كنم بيش از بيست حديث پيدا مى كنم كه همه آن ها از پيامبر و امامان معصوم هستند. اين احاديث به اين نكته اشاره مى كنند كه منظور از "شاهد" در اين آيه، على(عليه السلام)مى باشد.
آرى، على(عليه السلام)اوّلين كسى است كه به پيامبر ايمان آورد و همواره از پيامبر پيروى مى كرد، او در راه دفاع از دين اسلام فداكارى زيادى نمود، براى همين تو در اينجا به پيروى او از پيامبر و مقام والاى او اشاره مى كنى.

* * *