فَلَوْلَا كَانَ مِنَ الْقُرُونِ مِنْ قَبْلِكُمْ أُولُو بَقِيَّة يَنْهَوْنَ عَنِ الْفَسَادِ فِي الاَْرْضِ إِلَّا قَلِيلًا مِمَّنْ أَنْجَيْنَا مِنْهُمْ وَاتَّبَعَ الَّذِينَ ظَلَمُوا مَا أُتْرِفُوا فِيهِ وَكَانُوا مُجْرِمِينَ (116 )
در اين سوره، داستان كسانى كه به عذاب گرفتار شدند را بيان كردى، تو پيامبران خود را براى هدايت آنان فرستادى ولى فقط تعداد بسيار كمى ايمان آوردند و بيشتر آنان كفر ورزيدند، چرا كه در ميان آنان، افراد خردمند و دانايى نبودند كه مردم را از فساد و تبهكارى نهى كنند.
خردمندان آن ها هم به خود ظلم كردند و در پىِ كامجويى از لذّت هاى دنيا بودند و به گناه آلوده شدند، آنان به جاى آن كه مردم را از زشتى ها نهى كنند، خودشان به زشتى ها آلوده شدند.
در هر جامعه گروهى از خردمندان وجود دارند، تا زمانى كه آن خردمندان با مفاسد جامعه مبارزه كنند، جامعه به نابودى كشيده نمى شود، امّا اگر خردمندان هم فاسد بشوند و به گناه و فساد رو آورند، نابودى جامعه، حتمى است و آنان به عذاب گرفتار خواهند شد.

* * *