يَحْذَرُ الْمُنَافِقُونَ أَنْ تُنَزَّلَ عَلَيْهِمْ سُورَةٌ تُنَبِّئُهُمْ بِمَا فِي قُلُوبِهِمْ قُلِ اسْتَهْزِئُوا إِنَّ اللَّهَ مُخْرِجٌ مَا تَحْذَرُونَ (64 )وَلَئِنْ سَأَلْتَهُمْ لَيَقُولُنَّ إِنَّمَا كُنَّا نَخُوضُ وَنَلْعَبُ قُلْ أَبِاللَّهِ وَآَيَاتِهِ وَرَسُولِهِ كُنْتُمْ تَسْتَهْزِئُونَ (65 ) لَا تَعْتَذِرُوا قَدْ كَفَرْتُمْ بَعْدَ إِيمَانِكُمْ إِنْ نَعْفُ عَنْ طَائِفَة مِنْكُمْ نُعَذِّبْ طَائِفَةً بِأَنَّهُمْ كَانُوا مُجْرِمِينَ (66 )
لشكر اسلام آماده حركت به سوى تبوك بود تا با روميان مقابله كند، عدّه اى از منافقان روحيّه مردم را تضعيف مى كردند و به آنان مى گفتند: "هيچ كدام از شما به مدينه باز نمى گرديد، همه شما به دست روميان كشته مى شويد".
اين منافقان خود را جزء مسلمانان مى دانستند، امّا با كارهاى خود، قصد ضربه زدن به اسلام را داشتند. يكى از آن منافقان به بقيّه چنين گفت:
ــ آيا نمى ترسيد كه سوره اى بر پيامبر نازل شود و او از اين كارهاى ما باخبر شود؟
ــ اگر پيامبر از كار ما باخبر شد، قسم مى خوريم كه شوخى مى كرديم.
اينجا بود كه تو اين دو آيه را نازل كردى:

* * *

اى پيامبر ! منافقان بيم دارند كه سوره اى درباره آنان نازل شود و اسرار آن ها را فاش سازد، اكنون به آنان بگو: "هر چقدر مى خواهيد مسخره كنيد، همان چيزى را كه از فاش شدنش مى ترسيد، آشكار خواهد شد، به زودى خدا راز شما را آشكار مى كند".
اى پيامبر ! اگر از آنان سؤال كنى كه چرا اين سخنان را گفتيد؟ در جواب مى گويند: "ما براى سرگرمى سخن گفتيم و قصد ما شوخى بود"، به آنان بگو: "آيا خدا و آيات و پيامبر او را مسخره مى كنيد؟ عذر و بهانه نياوريد كه شما بعد از ايمان آوردن، كافر شديد، زيرا خدا و پيامبر او را مسخره كرديد. اگر گروهى از شما توبه كنند، خدا آنان را مى بخشد، امّا گروه ديگر شما توبه نمى كنند و به راه خود اصرار مىورزند، آنان به عذاب گرفتار خواهند شد زيرا آنان تبهكارند".

* * *