وَقِيلَ يَا أَرْضُ ابْلَعِي مَاءَكِ وَيَا سَمَاءُ أَقْلِعِي وَغِيضَ الْمَاءُ وَقُضِيَ الاَْمْرُ وَاسْتَوَتْ عَلَى الْجُودِيِّ وَقِيلَ بُعْدًا لِلْقَوْمِ الظَّالِمِينَ (44 )
طوفان همه زمين را فرا گرفت، آب همه قلّه هاى بلند را هم فرا گرفت.[144]
نوح(عليه السلام)زمام كشتى را به تو سپرده بود و آب و طوفان كشتى را به هر سو مى برد، هفت روز گذشت، ديگر وقت آن بود كه نوح(عليه السلام)و يارانش زندگى جديدى را روى زمين آغاز كنند.[145]
به زمين وحى كردى كه آب خود را فرو ببرد و آسمان باران را قطع كند، آب ها در زمين فرو رفت و كشتى بر كوه "جُودى" قرار گرفت. (كوه جودى نزديك شهر موصل در عراق قرار دارد).

* * *

در اينجا سخن نوح(عليه السلام)را برايم ذكر مى كنى، وقتى او سوار بر كشتى شد گفت: "نابود باد گروه ستمكاران !" و اين گونه بود كه زمين از همه بُت پرستان و كافران پاك شد و نوح(عليه السلام)و هشتاد نفر از مؤمنان، وارث زمين شدند.[146]
نوح(عليه السلام)كافران را نفرين كرد و همه نابود شدند، امّا سؤالى ذهن مرا مشغول كرده است: در اين كه آن كافران دچار عذاب شده بودند، حرفى نيست، امّا در ميان آنان كودكان زيادى بودند كه هنوز به سنّ بلوغ نرسيده بودند تا ايمان يا كفر را انتخاب كنند. به راستى گناه آنان چه بود؟
همين سؤال را يكى از ياران امام رضا(عليه السلام)از آن حضرت نمود، امام به او چنين پاسخ داد: "چهل سال قبل از آن طوفان بزرگ، خدا زنان قوم نوح(عليه السلام)را به نوعى بيمارى مبتلا كرد كه همه آن ها عقيم شدند و ديگر كودكى به دنيا نيامد".[147]
در واقع هنگام طوفان، هيچ طفل و كودكى در ميان آن مردم نبود، حدّاقل سن آنان، چهل سال بود، آنان مى توانستند راه حقّ را انتخاب كنند، فرصت و مهلت كافى براى پذيرش حقّ داشتند، امّا راه شيطان را برگزيدند و به سزاى اعمالشان رسيدند.

* * *