إِنَّ الَّذِينَ آَمَنُوا وَهَاجَرُوا وَجَاهَدُوا بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَالَّذِينَ آَوَوْا وَنَصَرُوا أُولَئِكَ بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاءُ بَعْض وَالَّذِينَ آَمَنُوا وَلَمْ يُهَاجِرُوا مَا لَكُمْ مِنْ وَلَايَتِهِمْ مِنْ شَيْء حَتَّى يُهَاجِرُوا وَإِنِ اسْتَنْصَرُوكُمْ فِي الدِّينِ فَعَلَيْكُمُ النَّصْرُ إِلَّا عَلَى قَوْم بَيْنَكُمْ وَبَيْنَهُمْ مِيثَاقٌ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ (72 ) وَالَّذِينَ كَفَرُوا بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاءُ بَعْض إِلَّا تَفْعَلُوهُ تَكُنْ فِتْنَةٌ فِي الاَْرْضِ وَفَسَادٌ كَبِيرٌ (73 )
در اينجا ياران پيامبر را مى ستايى و دو گروه آنان را نام مى برى:
* گروه اوّل: مهاجران.
پيامبر در شهر مكّه به پيامبرى رسيد، گروه كوچكى از مردم مكّه، اوّلين كسانى بودند كه به پيامبر ايمان آوردند، آنان در راه تو سختى هاى زيادى تحمّل كردند و بارها به دست بُت پرستان شكنجه شدند ولى از يارى پيامبر دست برنداشتند.
وقتى پيامبر به مدينه هجرت كرد، آنان هم از تمام زندگى خود گذشتند و با دست خالى به آن شهر هجرت كردند، كافران اجازه نمى دادند كه آنان، مال و دارايى خود را همراه خود ببرند، آنان از دنياى خود گذشتند تا بتوانند كنار پيامبر تو باشند. چون آنان به مدينه هجرت كردند، به آنان "مهاجران" گفته مى شود.
در اينجا براى مهاجران چند ويژگى مهم ذكر مى كنى: ايمان، مهاجرت در راه تو، يارى كردن پيامبر با جان و مال خود.
* گروه دوم: انصار
وقتى مردم مدينه با آموزه هاى قرآن آشنا شدند، به آن ايمان آوردند و گروهى از آنان به مكّه آمدند و با پيامبر ديدار كردند و آن حضرت را به شهر خود دعوت كردند، آنان با پيامبر پيمان بستند كه او را يارى كنند. چون آنان پيامبر را يارى كردند، به آنان "انصار" گفته مى شود.
در اينجا براى انصار دو ويژگى را نام مى برى: پناه دادن به پيامبر و مؤمنان، يارى كردن پيامبر.
مهاجران و انصار، دو ركن اساسى جامعه اسلامى مدينه بودند، آنان به يكديگر يارى مى رساندند و نسبت به هم احساس وظيفه مى كردند.

* * *

اگر كسى مسلمان شود و بدون عذر، در سرزمين كفر باقى بماند، مسلمانان در مقابل او وظيفه اى ندارند، اگر مثلاً مال و ثروت او به خطر افتد، مسلمانان در اين زمينه مسئوليّتى ندارند، زيرا او به اختيار خودش در سرزمين كفر مانده است، امّا اگر دين او به خطر افتد و از مسلمانان يارى بطلبد، مسلمانان موظّف هستند او را يارى كنند.

* * *

اگر مسلمانان با كافران سرزمينى پيمان صلح ببندند، بايد به پيمان خود وفادار باشند.
در اين شرايط، اگر مسلمانى در آن سرزمين كفر زندگى كند و دين او به خطر افتد، مسلمانان نبايد براى يارى او به جنگ آن كافران بروند، زيرا يارىِ آن مسلمان به معناى شكستن پيمان و عهد مى باشد، اين قانون توست: احترام به پيمانى كه با كافران بسته شده است، مهم است.
مسلمانانى كه در سرزمين كفر زندگى مى كنند و در شرايط سخت مى باشند، بايد به جامعه اسلامى هجرت كنند.

* * *