قِيلَ يَا نُوحُ اهْبِطْ بِسَلَام مِنَّا وَبَرَكَات عَلَيْكَ وَعَلَى أُمَم مِمَّنْ مَعَكَ وَأُمَمٌ سَنُمَتِّعُهُمْ ثُمَّ يَمَسُّهُمْ مِنَّا عَذَابٌ أَلِيمٌ (48 )
كشتى بر روى كوه "جودى" قرار گرفته است، آب ها در زمين فرو رفته است، نوح(عليه السلام)نگاهى به زمين مى كند، تمام آثار حيات از زراعت و باغ ها گرفته تا خانه ها و كاشانه ها نابود شده اند، او و يارانش نگران بودند كه چگونه ممكن است در زمان كمى، زمين نعمت هاى خود را بازگرداند و آنان به زندگى عادى خود بازگردند.
اكنون تو با نوح(عليه السلام)سخن مى گويى: "اى نوح ! از كشتى فرود آى كه سلام و بركات و رحمت من بر تو و ياران تو و امّت هايى است كه از نسل آن ها پديد خواهند آمد".
آرى، تو درهاى بركت زمين و آسمان را بر روى آنان گشودى و به آنان گفتى كه بدون هيچ نگرانى از كشتى فرود آيند كه تو زمين را محلّ زندگى و آسايش آنان قرار مى دهى. به آنان خبر مى دهى كه نسل بشر ادامه پيدا مى كند و فرزندان آنان نيز از نعمت هاى تو بهره مند خواهند شد.
تو انسان را آزاد آفريدى و به آنان حقّ انتخاب داده اى، فرزندان اين گروه كوچك، حقّ انتخاب خواهند داشت، بعضى از آنان مؤمن و بعضى كافر خواهند بود، تو به كافران مهلت مى دهى، آنان نيز در اين دنيا از نعمت ها بهره مند مى شوند، امّا سرانجام به عذاب سختى گرفتار مى شوند.

* * *