يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آَمَنُوا لَا تُلْهِكُمْ أَمْوَالُكُمْ وَلَا أَوْلَادُكُمْ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ وَمَنْ يَفْعَلْ ذَلِكَ فَأُولَئِكَ هُمُ الْخَاسِرُونَ (9 )وَأَنْفِقُوا مِنْ مَا رَزَقْنَاكُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَأْتِيَ أَحَدَكُمُ الْمَوْتُ فَيَقُولَ رَبِّ لَوْلَا أَخَّرْتَنِي إِلَى أَجَل قَرِيب فَأَصَّدَّقَ وَأَكُنْ مِنَ الصَّالِحِينَ (10 ) وَلَنْ يُؤَخِّرَ اللَّهُ نَفْسًا إِذَا جَاءَ أَجَلُهَا وَاللَّهُ خَبِيرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ (11 )
چرا منافقان به چنين سرنوشتى مبتلا شدند؟
جواب اين سؤال دو كلمه است:
محبّت دنيا.
وقتى محبّت دنيا در قلب انسان ريشه بدواند، انسان حقّ را انكار مى كند و براى اين كه بتواند به دنيا و لذّت هاى آن برسد، از راه تو منحرف مى شود، اكنون مى خواهى به مؤمنان هشدار دهى تا بدانند كه محبّت دنيا، ريشه همه بدى هاست.
تو از مؤمنان مى خواهى مواظب باشند تا مبادا ثروت و فرزندانشان آنان را از ياد تو غافل كند. هر كس كه سرگرم ثروت و زندگى دنيا شود، زيان مى كند. چنين كسى سرمايه هاى وجودى خويش را صرف چيزى مى كند كه نابود مى شود و در روز قيامت هيچ بهره اى نخواهد داشت.
از مؤمنان مى خواهى قبل از آن كه مرگ سراغشان بيايد، از آنچه روزيشان كرده اى، انفاق كنند و به نيازمندان كمك نمايند.
مرگ در كمين همه انسان ها مى باشد، همه مى ميرند، كسى كه به فكر جمع كردن ثروت دنيا است و به نيازمندان كمكى نكرده است، در لحظه مرگ، چنين آرزو مى كند.
لحظه مرگ و يك آرزو !
او چنين مى گويد: "بارخدايا ! چه مى شد اندك زمانى به من مهلت مى دادى و مرگ مرا عقب مى انداختى تا صدقه دهم و از نيكوكاران باشم !". او مى فهمد كه بايد همه ثروت خود را بگذارد و با دست خالى به سوى قبر برود، پس، از تو مى خواهد كه به او مهلت دهى، ولى تو هرگز به كسى كه مرگش فرا رسيده است، مهلت نمى دهى.
تو به آنچه بندگان انجام مى دهند، آگاه هستى و در روز قيامت همه به پيشگاه تو مى آيند، تو خوبان را به بهشت جاودان مى برى و بدان را به عذاب گرفتار مى كنى.[10]