لَا تُحَرِّكْ بِهِ لِسَانَكَ لِتَعْجَلَ بِهِ (16 ) إِنَّ عَلَيْنَا جَمْعَهُ وَقُرْآَنَهُ (17 ) فَإِذَا قَرَأْنَاهُ فَاتَّبِعْ قُرْآَنَهُ (18 ) ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنَا بَيَانَهُ (19 )
محمّد(صلى الله عليه وآله) در مكّه بود، سال هاى آغاز نزول قرآن بود، جبرئيل قرآن را بر قلب او نازل مى كرد، وقتى جبرئيل آيات قرآن را براى محمّد(صلى الله عليه وآله)مى خواند، محمّد(صلى الله عليه وآله) دوست داشت تا آيات را حفظ كند و چيزى از آن را از ياد نبرد، براى همين قبل از اين كه سخن جبرئيل تمام شود، آيات را پيش خود تكرار مى كرد.
اكنون تو به او فرمان مى دهى تا وقتى آيه اى بر او نازل مى شود، شتابزده آن را بر زبان جارى نكند، از او مى خواهى كه صبر كند تا وحى تمام شود و مطمئن شود كه آيه را به طور كامل، شنيده است.
همانا جمع نمودن قرآن و گردآورى آن در سينه محمّد(صلى الله عليه وآله)بر عهده توست، تو به جبرئيل فرمان داده اى تا قرآن را بر محمّد(صلى الله عليه وآله) بخواند، پس محمّد(صلى الله عليه وآله)بايد صبر كند تا سخن جبرئيل به پايان برسد، آن وقت محمّد(صلى الله عليه وآله) شروع به قرائت آن كند.
همچنين شرح آيات قرآن نيز بر عهده توست. محمّد(صلى الله عليه وآله)نبايد نگران چيزى باشد، تو قرآن را بر قلب او نازل مى كنى و در تمام مراحل، حافظ آن مى باشى. تو محمّد(صلى الله عليه وآله) را يارى مى كنى و هيچ واژه اى از قرآن از ذهن او فراموش نمى شود و معناى آن براى او آشكار مى شود، پس او بايد با آرامش به سخن جبرئيل گوش فرا دهد.

* * *