وَيَقُولُونَ مَتَى هَذَا الْوَعْدُ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ (25 ) قُلْ إِنَّمَا الْعِلْمُ عِنْدَ اللَّهِ وَإِنَّمَا أَنَا نَذِيرٌ مُبِينٌ (26 )
محمّد(صلى الله عليه وآله) بُت پرستان را از عذاب روز قيامت مى ترساند، آنان به او مى گفتند: "اى محمّد ! تو مى گويى در روز قيامت همه ما زنده مى شويم، اگر راست مى گويى بگو كه قيامت كى برپا مى شود".
تو از محمّد(صلى الله عليه وآله) مى خواهى به آنان بگويد كه وقت رسيدنِ قيامت را فقط تو مى دانى، تو زمان قيامت را از همه پنهان داشته اى تا هيچ كس خود را در امان نبيند و قيامت را دور نبيند، انسانى كه همواره شيفته دنيا مى شود، بهتر است نداند قيامت چه زمانى است، اين براى سعادت او بهتر است، زيرا هر لحظه كه به ياد قيامت مى افتد، آن را نزديك مى بيند.
آرى، زمان قيامت را كسى نمى داند، امّا برپايى قيامت براى تو، كار پيچيده و مشكلى نيست، كافى است تو اراده كنى و بانگ آسمانى فرا رسد، همه چيز عادى است، ناگهان همه غافلگير مى شوند كه حتّى فرصت نمى كنند وصيّتى كنند يا به سوى خانواده خود برگردند.
محمّد(صلى الله عليه وآله) وظيفه داشت پيام تو را به مردم برساند و آنان را آشكارا از آتش جهنّم بترساند، تو از او نخواستى كه آنان را مجبور به ايمان كند. تو به انسان ها اختيار داده اى، مهم اين است كه محمّد(صلى الله عليه وآله) راه حقّ را نشان آنان دهد، پس از آن، ديگر اختيار با خودشان است.

* * *