قَالَ رَبِّ إِنِّي دَعَوْتُ قَوْمِي لَيْلًا وَنَهَارًا (5 )فَلَمْ يَزِدْهُمْ دُعَائِي إِلَّا فِرَارًا (6 ) وَإِنِّي كُلَّمَا دَعَوْتُهُمْ لِتَغْفِرَ لَهُمْ جَعَلُوا أَصَابِعَهُمْ فِي آَذَانِهِمْ وَاسْتَغْشَوْا ثِيَابَهُمْ وَأَصَرُّوا وَاسْتَكْبَرُوا اسْتِكْبَارًا (7 ) ثُمَّ إِنِّي دَعَوْتُهُمْ جِهَارًا (8 )ثُمَّ إِنِّي أَعْلَنْتُ لَهُمْ وَأَسْرَرْتُ لَهُمْ إِسْرَارًا (9 ) فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ إِنَّهُ كَانَ غَفَّارًا (10 ) يُرْسِلِ السَّمَاءَ عَلَيْكُمْ مِدْرَارًا (11 ) وَيُمْدِدْكُمْ بِأَمْوَال وَبَنِينَ وَيَجْعَلْ لَكُمْ جَنَّات وَيَجْعَلْ لَكُمْ أَنْهَارًا (12 )
نوح(عليه السلام) هر چه آن مردم را نصيحت مى كرد، كمتر نتيجه مى گرفت، سرانجام او از هدايت آنان نااميد شد و دست به دعا برداشت و با تو چنين سخن گفت:
خدايا ! من شب و روز، قوم خود را به راه راست دعوت كردم، امّا دعوت من جز بر گريز آنان از حقّ نيفزود.
خدايا ! هر وقت من آنان را دعوت كردم كه ايمان بياورند تا تو آنان را ببخشى، آنان انگشت در گوش نهادند و جامه بر سر كشيدند تا سخن مرا نشنوند، آنان بر كفر خود اصرار ورزيدند و هر چه بيشتر بر تكبّر و غرور خود افزودند.
خدايا ! من آنان را آشكارا دعوت كردم و در مجالس عمومى آنان را به ايمان فرا خواندم و در خلوت و پنهان هم با آنان سخن گفتم، امّا هيچ كدام از اين كارهاى من، اثرى نكرد.
خدايا ! من به آنان گفتم: "از خداى خود طلب بخشش كنيد كه او بسيار آمرزنده است، اين كار شما باعث مى شود تا خدا باران فراوان براى شما بفرستد و شما را از قحطى و خشكسالى نجات دهد. اگر شما توبه كنيد خدا به شما ثروت و فرزندان زيادى مى دهد و براى شما باغ هاى خرّم و نهرها را پديد مى آورد".

* * *