كَلَّا بَلْ تُحِبُّونَ الْعَاجِلَةَ (20 ) وَتَذَرُونَ الاَْخِرَةَ (21 )
سخن از اين به ميان آمد كه محمّد(صلى الله عليه وآله) وقتى قرآن را از جبرئيل مى شنيد، در تكرار آن، عجله مى كرد تا مبادا آن را فراموش كند، اكنون از او مى خواهى كه ديگر، هرگز عجله نكند.
آرى، طبيعت انسان، عجله است و او در هر كارى عجله مى كند، بعضى ها در كارهاى خوب شتاب مى كنند و عدّه اى هم در رسيدن به خوشى ها ! كسانى كه با محمّد(صلى الله عليه وآله) دشمنى مى كردند، اين دنياى زودگذر را دوست داشتند و شيفته دنيا شده بودند، آنان اسيرِ عجله كردن شدند و از آخرت غافل شدند و آن را از ياد بردند.
وقتى محمّد(صلى الله عليه وآله) به آنان مى گفت: "از گناهان دورى كنيد كه خدا در روز قيامت به شما پاداشى نيكو خواهد داد"، آنان با خود فكر مى كردند كه چرا بايد لذّت هاى اين دنيا را رها كنند و منتظر روز قيامت بمانند؟ آنان براى رسيدن به خوشى ها عجله كردند، اگر در اين دنيا، قدرى صبر مى كردند و محدوديّت هاى دين اسلام را مى پذيرفتند، به آسايش و نعمت هاى ابدى بهشت مى رسيدند.

* * *