أَمَّنْ هَذَا الَّذِي هُوَ جُنْدٌ لَكُمْ يَنْصُرُكُمْ مِنْ دُونِ الرَّحْمَنِ إِنِ الْكَافِرُونَ إِلَّا فِي غُرُور (20 ) أَمَّنْ هَذَا الَّذِي يَرْزُقُكُمْ إِنْ أَمْسَكَ رِزْقَهُ بَلْ لَجُّوا فِي عُتُوّ وَنُفُور (21 )
مردم مكّه بُت ها را مى پرستيدند و بُت ها را پشت و پناه خود مى دانستند و مى گفتند: "اگر عذابى از آسمان فرا رسد، بُت ها مى توانند ما را نجات دهند"، اين چه باور غلطى بود، اگر تو بخواهى آنان را عذاب كنى، هيچ بُتى نمى تواند عذاب را از آنان دور كند، بُت ها چيزى جز قطعه هاى سنگ نبودند، نه مى توانستند نفعى برسانند و نه ضررى. اين مردم چقدر در گمراهى بودند ! شيطان آنان را فريب داد و آنان را به بُت پرستى فرا خواند.
اگر تو روزى آنان را قطع مى كردى، چه كسى مى توانست به آنان روزى دهد؟
اگر بُت پرستان به اين سخنان فكر كنند، دست از بُت پرستى برمى دارند، امّا آنان در راهى كه برگزيده اند، لجاجت مى كنند، راه آنان، راه سركشى و نفرت از حقّ است.

* * *