بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ يُسَبِّحُ لِلَّهِ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الاَْرْضِ لَهُ الْمُلْكُ وَلَهُ الْحَمْدُ وَهُوَ عَلَى كُلِّ شَيْء قَدِيرٌ (1 ) هُوَ الَّذِي خَلَقَكُمْ فَمِنْكُمْ كَافِرٌ وَمِنْكُمْ مُؤْمِنٌ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ (2 ) خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالاَْرْضَ بِالْحَقِّ وَصَوَّرَكُمْ فَأَحْسَنَ صُوَرَكُمْ وَإِلَيْهِ الْمَصِيرُ (3 ) يَعْلَمُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَالاَْرْضِ وَيَعْلَمُ مَا تُسِرُّونَ وَمَا تُعْلِنُونَ وَاللَّهُ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ (4 ) أَلَمْ يَأْتِكُمْ نَبَأُ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ قَبْلُ فَذَاقُوا وَبَالَ أَمْرِهِمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ (5 )ذَلِكَ بِأَنَّهُ كَانَتْ تَأْتِيهِمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَيِّنَاتِ فَقَالُوا أَبَشَرٌ يَهْدُونَنَا فَكَفَرُوا وَتَوَلَّوْا وَاسْتَغْنَى اللَّهُ وَاللَّهُ غَنِيٌّ حَمِيدٌ (6 ) زَعَمَ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنْ لَنْ يُبْعَثُوا قُلْ بَلَى وَرَبِّي لَتُبْعَثُنَّ ثُمَّ لَتُنَبَّؤُنَّ بِمَا عَمِلْتُمْ وَذَلِكَ عَلَى اللَّهِ يَسِيرٌ (7 )
آنچه در آسمان ها و زمين است تو را تسبيح مى كند، تو فرمانرواى جهانى، سرچشمه همه خوبى ها و شايسته ستايش هستى و بر هر كارى توانايى.
تو انسان را آفريدى، راه حقّ و باطل را به او نشان دادى و او را در انتخاب راه آزاد گذاشتى، اگر تو اراده كنى كه همه مردم ايمان بياورند، همه ايمان مى آورند، امّا آن ايمان ديگر از روى اختيار نخواهد بود، بلكه از روى اجبار خواهد بود.
تو اراده كرده اى كه انسان ها به اختيار خود ايمان را برگزينند. وقتى تو به انسان ها اختيار دادى، طبيعى است كه گروهى از انسان ها، راه كفر را در پيش مى گيرند و ايمان نمى آورند، براى همين انسان ها يا مؤمن هستند يا كافر. تو به كافران مهلت مى دهى و در عذاب آنان شتاب نمى كنى، تو از همه اعمال انسان ها آگاه هستى و مى بينى آنان چه مى كنند و چه مى گويند.
تو آسمان ها و زمين را بيهوده نيافريدى، بلكه از آفرينش آن ها هدفى داشتى، تو همه جهان را در خدمت انسان قرار دادى و او را گُل سرسبد همه موجودات قرار دادى، جهان را براى انسان آفريدى و انسان را براى رسيدن به كمال.
تو انسان را به زيباترين شكل آفريدى و به او نعمت هاى فراوان دادى، او در اين دنيا زندگى مى كند و سرانجام روز قيامت به پيشگاه تو حاضر مى شود، آرى، روز قيامت حقّ است، آن روز، روز حسابرسى است، تو آنچه در زمين و آسمان است را مى دانى، از آنچه انسان ها، پنهان يا آشكارا انجام مى دهند، خبر دارى، تو راز دل ها را مى دانى.
تو به كافران مهلت مى دهى و وقتى مهلت آنان به پايان رسيد، عذاب را بر آنان نازل مى كنى.
از انسان ها سؤال مى كنى كه آيا خبر كافران را شنيده اند؟
كدام كافران؟
همان كافرانى كه سزاى اعمال خود را در دنيا چشيدند و در قيامت هم به عذاب جهنّم گرفتار خواهند شد.
قوم نوح(عليه السلام)، قوم عاد، قوم ثَمود، قوم لوط(عليه السلام).
يكى را به طوفان نابود ساختى، آنان هرگز فكر نمى كردند طوفانى از راه برسد، ديگرى را با صاعقه اى آسمانى و زلزله اى سهمگين نابود كردى و هرگز فكر چنين چيزى را هم نكرده بودند. ديگرى را با بارانى از سنگ هاى آسمانى به هلاكت رساندى.
چرا تو كافران را عذاب كردى؟
تو پيامبران را با معجزاتى آشكار براى هدايت آنان فرستادى، امّا آنان گفتند: "چگونه ممكن است انسانى همانند خود ما به پيامبرى برسد؟"، آنان راه كفر را پيمودند و از حقّ روى گردان شدند. آنان تصوّر مى كردند كه تو به عبادت آنان نياز دارى و براى همين است كه پيامبران را فرستادى، در حالى كه عبادت و گناه بندگان براى تو هيچ نفع و ضررى ندارد، تو از همه چيز بى نياز مى باشى و شايسته ستايش هستى.
تو قرآن را براى انسان ها فرستادى، محمّد(صلى الله عليه وآله) قرآن را براى مردم خواند، گروهى از آنان راه كفر را پيمودند و قيامت را دروغ پنداشتند و گفتند: "وقتى به مشتى خاك و استخوان تبديل شديم، ديگر زنده نمى شويم". اكنون تو از محمّد(صلى الله عليه وآله)مى خواهى تا به آنان چنين بگويد: "سوگند به خدا كه همه شما در روز قيامت زنده مى شويد و براى حسابرسى به پيشگاه خدا مى رويد، در آن روز، خدا شما را از همه كارهايتان باخبر مى كند. بدانيد كه زنده كردن شما براى خدا، بسيار آسان است".
آرى، تو كه اوّل انسان را از خاك آفريدى، بار ديگر مى توانى او را از خاك زنده كنى. برپايى قيامت براى تو كارى ندارد، وقتى تو اراده كنى همه زنده مى شوند.

* * *