أَأَمِنْتُمْ مَنْ فِي السَّمَاءِ أَنْ يَخْسِفَ بِكُمُ الاَْرْضَ فَإِذَا هِيَ تَمُورُ (16 ) أَمْ أَمِنْتُمْ مَنْ فِي السَّمَاءِ أَنْ يُرْسِلَ عَلَيْكُمْ حَاصِبًا فَسَتَعْلَمُونَ كَيْفَ نَذِيرِ (17 ) وَلَقَدْ كَذَّبَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ فَكَيْفَ كَانَ نَكِيرِ (18 )
تو محمّد(صلى الله عليه وآله) را براى هدايت انسان ها فرستادى، مردم مكّه سخن او را شنيدند امّا به او ايمان نياوردند، به راستى چرا آنان قدرى فكر نكردند؟ چرا راه كفر را پيمودند؟
آيا آنان از عذابى كه فرشتگان به فرمان تو مى فرستند، در امان بودند؟ همان عذابى كه اگر فرا مى رسيد، زمين به شدّت مى لرزيد و شكافته مى شد و آنان را در دل خود فرو مى برد، همان عذابى كه اگر فرا مى رسيد، تندبادى از سنگريزه بر سر آنان فرود مى آمد.
به راستى آنان چه مى توانستند بكنند؟
اگر عذاب فرا مى رسيد، آنان هيچ راه فرارى نداشتند و آن وقت بود كه مى فهميدند كه وعده عذاب تو چگونه است.
اين غفلت، فقط مخصوص آنان نبود، قوم نوح(عليه السلام)، قوم عاد، قوم ثَمود و قوم لوط(عليه السلام) هم در غفلت و بى خبرى بودند.
آنان پيامبران خود را دروغگو شمردند و تو به آنان مهلت دادى و سرانجام آنان را عذاب كردى و عذاب آنان چقدر دردناك و سخت بود. يكى را به طوفان نابود ساختى و آنان هرگز فكر نمى كردند طوفانى از راه برسد، ديگرى را با صاعقه اى آسمانى و زلزله اى سهمگين نابود كردى و هرگز فكر چنين چيزى را هم نكرده بودند. ديگرى را با بارانى از سنگ هاى آسمانى به هلاكت رساندى.

* * *