إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا عَلَيْكَ الْقُرْآَنَ تَنْزِيلًا (23 )فَاصْبِرْ لِحُكْمِ رَبِّكَ وَلَا تُطِعْ مِنْهُمْ آَثِمًا أَوْ كَفُورًا (24 )وَاذْكُرِ اسْمَ رَبِّكَ بُكْرَةً وَأَصِيلًا (25 ) وَمِنَ اللَّيْلِ فَاسْجُدْ لَهُ وَسَبِّحْهُ لَيْلًا طَوِيلًا (26 )
در ابتداى سوره از انسان و آفرينش او سخن گفتى، تو به انسان اختيار دادى و او بايد خودش، راهش را انتخاب كند، عظمت انسان در اختيار اوست، تو هيچ كس را مجبور به ايمان نمى كنى، تو راه حقّ را به او نشان مى دهى، براى همين قرآن را نازل كردى تا راه هدايت آشكار گردد.
درست است كه عدّه اى قرآن را دروغ مى پندارند، امّا قرآن، سخن توست و تو آن را بر قلب محمّد(صلى الله عليه وآله) نازل كردى، وظيفه محمّد(صلى الله عليه وآله) فقط نشان دادن راه حقّ است، او نبايد كسى را مجبور به ايمان كند، اين قانون توست، طبيعى است كه عدّه اى با او دشمنى مى كنند و راه كفر و نفاق را مى پيمايند.
اكنون از محمّد(صلى الله عليه وآله) مى خواهى تا در راهى كه در پيش گرفته است، شكيبايى كند و از گناهكاران و كافران پيروى نكند و هر صبح و شام، تو را ياد كند كه ياد تو آرام بخش دل ها مى باشد. از او مى خواهى تا پاسى از شب را در مقابل عظمت تو به سجده رود و در شب، تو را تسبيح كند و تو را از همه نقص ها و عيب ها، پاك بداند و "سبحان الله" بگويد.

* * *