وَيْلٌ يَوْمَئِذ لِلْمُكَذِّبِينَ (47 ) وَإِذَا قِيلَ لَهُمُ ارْكَعُوا لَا يَرْكَعُونَ (48 )
محمّد(صلى الله عليه وآله) با گروهى از كافران سخن گفت و آنان را به اسلام دعوت كرد، آنان سخن محمّد(صلى الله عليه وآله) را گوش كردند و در ابتدا با آن مخالفتى نكردند. محمّد(صلى الله عليه وآله) به آنان گفت كه بايد نماز بخوانند.
آنان قدرى فكر كردند و گفتند: "در نماز بايد به ركوع برويم، ما هرگز ركوع نمى رويم، چون اين كار براى ما عيب و ننگ است. اى محمّد ! ما به شرطى مسلمان مى شويم كه نماز نخوانيم و ركوع نرويم".
محمّد(صلى الله عليه وآله) رو به آنان كرد و فرمود: "دينى كه در آن ركوع و سجده نباشد، ارزشى ندارد". آنان وقتى اين سخن را شنيدند از پيش محمّد(صلى الله عليه وآله) رفتند و همان بُت پرستى خود را ادامه دادند و قرآن را دروغ شمردند و به آن ايمان نياوردند، اين روحيّه غرور و تكبّر، ريشه همه زشتى ها و كفرها و پليدى ها مى باشد.[132]
اكنون از آنان سخن مى گويى و به ماجراى آنان اشاره مى كنى: واى بر كسانى كه قرآن را دروغ شمردند، همان كسانى كه وقتى به آنان گفته مى شود: "در برابر خدا، ركوع كنيد"، ركوع نمى كنند.

* * *