فَآَمِنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ وَالنُّورِ الَّذِي أَنْزَلْنَا وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِيرٌ (8 ) يَوْمَ يَجْمَعُكُمْ لِيَوْمِ الْجَمْعِ ذَلِكَ يَوْمُ التَّغَابُنِ وَمَنْ يُؤْمِنْ بِاللَّهِ وَيَعْمَلْ صَالِحًا يُكَفِّرْ عَنْهُ سَيِّئَاتِهِ وَيُدْخِلْهُ جَنَّات تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الاَْنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا ذَلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ (9 )وَالَّذِينَ كَفَرُوا وَكَذَّبُوا بِآَيَاتِنَا أُولَئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ خَالِدِينَ فِيهَا وَبِئْسَ الْمَصِيرُ (10 )
از انسان ها مى خواهى تا به تو و پيامبر و نورى كه نازل كردى، ايمان بياورند. قرآن، نورى است كه تو آن را براى هدايت بشر فرستادى. قرآن، تاريكى جهل و نادانى را از بين مى برد و مايه سعادت و رستگارى انسان ها مى شود.
قرآن از روز قيامت و زندگى پس از اين دنيا، سخن مى گويد، تو به آنچه انسان ها انجام مى دهند، آگاهى دارى و در روز قيامت همه براى حسابرسى به پيشگاه تو مى آيند، تو همه را در روز رستاخيز دور هم مى آورى، آن روز، روز افسوس خوردن كسانى است كه به قرآن ايمان نياوردند و راه كفر را پيمودند.
هر كس در دنيا به تو ايمان آورد و عمل نيك انجام دهد، در روز قيامت، گناهان او را مى بخشى و او را در باغ هاى بهشتى جاى مى دهى، همان بهشتى كه از زير درختان آن، نهرهاى آب، جارى است، اهل بهشت براى هميشه در آنجا خواهند بود و اين رستگارى بزرگ است.
ولى كسانى كه راه كفر را برگزيدند و قرآن را دروغ پنداشتند، اهل جهنّم خواهند بود و براى هميشه در آنجا عذاب خواهند شد و به راستى كه سرانجام آنان، چه سرانجام بدى است !

* * *

در آيه 8 چنين مى خوانم: "به خدا و پيامبر و نورى كه نازل شده است، ايمان آوريد".
منظور از اين نور، قرآن است. قرآن، تاريكى جهل و نادانى را از بين مى برد، اين معنايى است كه از ظاهر اين آيه به دست مى آيد.
ولى اين آيه معناى ديگرى هم دارد كه از آن به "بطنِ قرآن" ياد مى كنيم. "بطنِ قرآن" معنايى است كه از نظرها پنهان است: آقاى كابلى يكى از ياران امام باقر(عليه السلام)بود، او يك روز نزد آن حضرت رفت و درباره اين آيه از او سؤال كرد. امام باقر(عليه السلام)در جواب به او چنين فرمود: "منظور از نورى كه همه بايد به آن ايمان بياورند، نور امامان معصوم است".[11]
وقتى اين سخن امام را خواندم به فكر فرو رفتم، فهميدم كه خدا از ما مى خواهد تا در راه "امامت" باشيم، ولايت همان راه مستقيمى است كه مرا به سعادت راهنمايى مى كند، راه ولايت، ادامه راه توحيد و نبوّت است.
خدا از ميان امّت اسلامى، گروهى را برگزيد تا قرآن ميراث آنان باشد و از آن بهره بگيرند.
اين نور، همان حقيقت قرآن است !
آرى، خدا قرآن را بر محمّد(صلى الله عليه وآله)نازل كرد، پس از مرگ او، قرآن او به دوازده امام به ارث مى رسد، كسانى هم كه راه ولايت آنان را مى پيمايند، از حقيقت قرآن بهره مند مى باشند.
آيا قرآن فقط همين چيزى است كه من آن را در دست مى گيرم؟ آيا اين حروفى كه من بر روى كاغذ مى بينم، حقيقت قرآن است؟
نه.
اين كاغذها و نوشته ها، ظاهر قرآن است، امّا حقيقت قرآن، چيزى است كه در قلب پيامبر بود.
پس از پيامبر، آن حقيقت به على(عليه السلام) رسيد، على(عليه السلام)، حجّت تو بود، بعد از على(عليه السلام)، اين حقيقت از امامى به امامى ديگر منتقل شد، امروز هم، حقيقت قرآن در قلب مهدى(عليه السلام) جاى دارد، مهدى(عليه السلام) حجّت و نماينده توست.

* * *