يَوْمَئِذ تُعْرَضُونَ لَا تَخْفَى مِنْكُمْ خَافِيَةٌ (18 )فَأَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ بِيَمِينِهِ فَيَقُولُ هَاؤُمُ اقْرَءُوا كِتَابِيَهْ (19 ) إِنِّي ظَنَنْتُ أَنِّي مُلَاق حِسَابِيَهْ (20 ) فَهُوَ فِي عِيشَة رَاضِيَة (21 ) فِي جَنَّة عَالِيَة (22 ) قُطُوفُهَا دَانِيَةٌ (23 ) كُلُوا وَاشْرَبُوا هَنِيئًا بِمَا أَسْلَفْتُمْ فِي الاَْيَّامِ الْخَالِيَةِ (24 ) وَأَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ بِشِمَالِهِ فَيَقُولُ يَا لَيْتَنِي لَمْ أُوتَ كِتَابِيَهْ (25 ) وَلَمْ أَدْرِ مَا حِسَابِيَهْ (26 ) يَا لَيْتَهَا كَانَتِ الْقَاضِيَةَ (27 ) مَا أَغْنَى عَنِّي مَالِيَهْ (28 ) هَلَكَ عَنِّي سُلْطَانِيَهْ (29 ) خُذُوهُ فَغُلُّوهُ (30 ) ثُمَّ الْجَحِيمَ صَلُّوهُ (31 ) ثُمَّ فِي سِلْسِلَة ذَرْعُهَا سَبْعُونَ ذِرَاعًا فَاسْلُكُوهُ (32 ) إِنّهُ كَانَ لَا يُؤْمِنُ بِاللَّهِ الْعَظِيمِ (33 ) وَلَا يَحُضُّ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِينِ (34 ) فَلَيْسَ لَهُ الْيَوْمَ هَاهُنَا حَمِيمٌ (35 ) وَلَا طَعَامٌ إِلَّا مِنْ غِسْلِين (36 ) لَا يَأْكُلُهُ إِلَّا الْخَاطِئُونَ (37 )
در آن روز، همه بندگان براى حسابرسى به پيشگاه تو مى آيند و هيچ چيز از اعمال آنان مخفى نخواهد ماند، مردم دو دسته مى شوند:
* گروه خوش بختان
آنان كسانى هستند كه پرونده اعمالشان به دست راستشان داده مى شود. هر كدام از آنان با سربلندى و افتخار به ديگران مى گويد: "بياييد پرونده اعمال مرا بخوانيد. وقتى در دنيا بودم، ايمان آوردم و عمل نيك انجام دادم، زيرا يقين داشتم قيامتى در كار است و به حساب اعمالم رسيدگى خواهد شد".
فرشتگان آنان را به سوى بهشت مى برند، آنان در باغ هاى بهشت زندگى كاملاً دلپذيرى خواهند داشت، باغ هايى كه بسيار زيبا و بلندمرتبه است و ميوه هاى آن در دسترس است. فرشتگان به آنان مى گويند: "بخوريد و بياشاميد، گوارايتان باشد. اين نعمت ها به پاس اعمال نيك و شايسته اى است كه در گذشته از پيش فرستاده ايد".
* گروه بدبختان
آنان كسانى هستند كه پرونده اعمالشان به دست چپشان داده مى شود. هر كدام از آنان با شرمندگى چنين مى گويند: "اى كاش اين پرونده را هرگز به من نمى دادند، اى كاش من از حساب اعمالم بى اطّلاع مى ماندم. اى كاش با مرگ همه چيز تمام مى شد و حسابى در كار نبود. امروز مال و ثروتم سبب نجات من نشد، همه قدرت و پُست و مقام من هم نابود شده است".
تو به فرشتگان چنين فرمان مى دهى: "او را بگيريد و در غُل و زنجير كنيد و به آتش جهنّم بيفكنيد، سپس او را به زنجيرى كه طولش هفتاد ذراع است، ببنديد".
هر ذراع، تقريباً نيم متر است، در روز قيامت كافران را با زنجيرى مى بندند كه 35 متر طول دارد.
به راستى چرا كافران به چنين سرنوشتى مبتلا مى شوند؟
آنان در دنيا به يكتايى تو ايمان نياوردند و براى تو شريك قرار دادند، در مقابل عظمت تو تواضع نكردند و هرگز فقيرى را بر سفره غذاى خود به رغبت فرا نخواندند، براى همين است كه در آن روز، هيچ دوستى، آنان را يارى نمى كند و هيچ يار مهربانى ندارند و براى هميشه در جهنّم گرفتار خواهند بود و غذاى آنان چيزى جز چرك و خونابه جهنّميان نخواهد بود، اين غذايى است كه فقط گناهكاران از آن مى خورند.

* * *

آرى، تو وعده دادى كه هرگز سرنوشت كافران با مؤمنان يكسان نخواهد بود، تو به وعده ات عمل مى كنى و كافران در آتش جهنّم افكنده مى شوند و مؤمنان در امن و امان خواهند بود.

* * *