تَنْزِيلٌ مِنْ رَبِّ الْعَالَمِينَ (43 ) وَلَوْ تَقَوَّلَ عَلَيْنَا بَعْضَ الاَْقَاوِيلِ (44 ) لاََخَذْنَا مِنْهُ بِالَْيمِينِ (45 )ثُمَّ لَقَطَعْنَا مِنْهُ الْوَتِينَ (46 ) فَمَا مِنْكُمْ مِنْ أَحَد عَنْهُ حَاجِزِينَ (47 )
محمّد(صلى الله عليه وآله) براى كافران قرآن را مى خواند، گروهى از آنان چنين مى گفتند: "آيا واقعاً خدا اين سخنان را به محمّد(صلى الله عليه وآله) نازل كرده است؟ شايد او اين سخنان را از پيش خودش، بافته باشد !".
در اينجا جواب آنان را مى دهى و قرآن را براى همه معرّفى مى كنى: قرآن، كتابى است كه تو آن را نازل كرده اى، تو خداى جهانيان هستى و اين قرآن، سخن توست.
محمّد(صلى الله عليه وآله) آنچه را كه تو بر او نازل كرده اى، براى مردم بيان مى كند، اگر او سخنى از خودش بافته بود و آن را به تو نسبت مى داد، تو او را با دست قدرتت مى گرفتى و رگِ قلبش را قطع مى كردى و هيچ كس نمى توانست او را از خشم تو نجات دهد.

* * *

اگر محمّد(صلى الله عليه وآله) سخنى را كه جزء قرآن نيست به قرآن اضافه مى كرد، خدا او را فوراً نابود مى كرد. اكنون سؤالى به ذهن مى رسد: در هر زمان، عدّه اى دروغگو ادّعاى پيامبرى مى كنند، پس چرا آنان فوراً نابود نمى شوند؟
وقتى دقّت مى كنم مى فهمم كه قانون خدا اين است: وقتى پيامبرى با معجزات آشكار به پيامبرى مى رسد، اگر دروغ بگويد، خدا او را فوراً نابود مى كند، امّا كسى كه هيچ معجزه اى ندارد و ادّعاى پيامبرى مى كند، لازم نيست خدا فوراً او را نابود كند، زيرا مردم عقل دارند و مى توانند بفهمند كه او دروغ مى گويد.
قانون خدا اين است: پيامبرى كه معجزه دارد، مردم به او اطمينان مى كنند، اگر او سخنى دروغ به خدا نسبت دهد، مردم نمى توانند اين دروغ را بفهمند، اگر چنين پيامبرى، دروغى به خدا نسبت دهد، فوراً نابود مى شود تا حقّ براى مردم آشكار شود.
البتّه همه پيامبران معصوم هستند و از هرگونه خطا و گناهى به دور هستند، خدا در قرآن از اين قانون خود سخن مى گويد تا انسان ها به محمّد(صلى الله عليه وآله)اطمينان كنند و بدانند كه او هرگز چيزى از پيش خود به قرآن اضافه نكرده است.

* * *