بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ الْحَاقَّةُ (1 ) مَا الْحَاقَّةُ (2 ) وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْحَاقَّةُ (3 ) كَذَّبَتْ ثَمُودُ وَعَادٌ بِالْقَارِعَةِ (4 )فَأَمَّا ثَمُودُ فَأُهْلِكُوا بِالطَّاغِيَةِ (5 ) وَأَمَّا عَادٌ فَأُهْلِكُوا بِرِيح صَرْصَر عَاتِيَة (6 ) سَخَّرَهَا عَلَيْهِمْ سَبْعَ لَيَال وَثَمَانِيَةَ أَيَّام حُسُومًا فَتَرَى الْقَوْمَ فِيهَا صَرْعَى كَأَنَّهُمْ أَعْجَازُ نَخْل خَاوِيَة (7 ) فَهَلْ تَرَى لَهُمْ مِنْ بَاقِيَة (8 )وَجَاءَ فِرْعَوْنُ وَمَنْ قَبْلَهُ وَالْمُؤْتَفِكَاتُ بِالْخَاطِئَةِ (9 ) فَعَصَوْا رَسُولَ رَبِّهِمْ فَأَخَذَهُمْ أَخْذَةً رَابِيَةً (10 ) إِنَّا لَمَّا طَغَى الْمَاءُ حَمَلْنَاكُمْ فِي الْجَارِيَةِ (11 )لِنَجْعَلَهَا لَكُمْ تَذْكِرَةً وَتَعِيَهَا أُذُنٌ وَاعِيَةٌ (12 )
روز قيامت، حقّ است، روز قيامت چه هنگامى است؟
هيچ كس نمى داند كه آن روز چگونه فرا مى رسد.
قوم ثمود و قوم عاد روز قيامت را دروغ پنداشتند، تو به آنان مهلت دادى و آنان راه كفر را پيمودند، وقتى مهلتشان به پايان رسيد، همگى نابود شدند، قوم ثمود با صاعقه اى آسمانى از بين رفتند و قوم عاد با تندبادى سرد و بنيادكن هلاك شدند، آن تندباد هفت شبانه روز بر آنان وزيد، بدن هاى آنان مانند تنه هاى پوسيده درخت خرما از اين طرف به آن طرف مى افتاد و ديگر از آن قوم كافر هيچ كس باقى نماند.
فرعون و ديگر اقوام پيش از او، اهل گناه بودند، منظور از اقوام قبل از فرعون، مردم شهر "اَيكه" و "اصحاب رَسّ" مى باشند.
قوم لوط(عليه السلام) نيز اهل گناه بودند، تو شهر قوم لوط(عليه السلام) را ويران كردى. تو براى هر قومى، پيامبرى فرستادى، امّا آنان به سخن پيامبران گوش فرا ندادند و تو هم آنان را به عذابى سخت، گرفتار كردى.
در زمان نوح(عليه السلام) آب طغيان كرد و طوفانى همه جا را فرا گرفت، تو نوح(عليه السلام) و مؤمنان را بر كشتى سوار كردى و آنان را نجات دادى، اين گونه بود كه تو ماجراى كشتى نوح(عليه السلام)را مايه پند براى انسان ها قرار دادى و گوشى شنوا اين پند را درمى يابد و از آن درس مى گيرد.

* * *

در اينجا به سرگذشت اقوام زير اشاره شده است:
1 - براى قوم "ثَمود"، صالح(عليه السلام)را فرستادى، آنان از صالح(عليه السلام)شترى به عنوان معجزه خواستند، سپس آنان شتر را كشتند و تو همه آنان را با صاعقه اى آسمانى نابود كردى.
2 - هود(عليه السلام) را براى قوم "عاد" فرستادى امّا آنان سخن او را انكار كردند. تو هود(عليه السلام) و يارانش را نجات دادى و آن مردم را گرفتار تندبادها كردى و همه آنان از بين رفتند.
3 - براى "اصحاب رَسّ"، پيامبرى فرستادى. "رسّ" به معناى چاه مى باشد، آنان درخت پرست بودند، درخت صنوبرى را مى پرستيدند، آنان به سخن پيامبر خود گوش نكردند و چاه عميقى كندند و پيامبرشان را در چاه انداختند و سر چاه را بستند تا آن پيامبر شهيد شد، پس از آن بود كه تو آنان را هلاك كردى.[51]
4 - شعيب(عليه السلام) را براى هدايت مردم شهر "ايكه" فرستادى، اين شهر نام ديگرى هم داشت، بعضى ها آن شهر را به نام "مدين" مى خواندند. آنان مردمى بُت پرست بودند و دچار انحراف اقتصادى شده بودند و در معامله با ديگران تقلّب و كم فروشى مى نمودند، آنان به سخنان شعيب(عليه السلام) گوش نكردند و عذاب آسمانى بر آنان فرود آمد و همگى نابود شدند.
5 - لوط(عليه السلام) را براى هدايت مردمى فرستادى كه به همجنس بازى رو آورده بودند، لوط(عليه السلام) آنان را از عذاب تو ترساند، ولى آن ها با او دشمنى كردند، سرانجام بارانى از سنگ هاى آسمانى را بر سر آن مردم ريختى و همه را نابود كردى.
6- موسى(عليه السلام) را براى هدايت فرعون فرستادى، امّا او نيز نافرمانى كرد و با موسى(عليه السلام)دشمنى كرد، تو به فرعون مهلت دادى، امّا سرانجام او و پيروانش را در رود نيل غرق نمودى.
7 - نوح(عليه السلام) را براى هدايت قومش فرستادى، امّا آنان نوح(عليه السلام)را دروغگو شمردند، نوح(عليه السلام) سال هاى سال آنان را به يكتاپرستى فرا خواند، ولى فايده اى نكرد و سرانجام كافران در طوفان غرق شدند.
همه اينان، پيامبران تو را دروغگو شمردند و به سخنان آنان ايمان نياوردند و به عذاب تو گرفتار شدند.

* * *

آيه 12 را يك بار ديگر مى خوانم: "ماجراى كشتى نوح(عليه السلام) را مايه پند براى انسان ها قرار دادم و گوشى شنوا اين پند را درمى يابد و از آن درس مى گيرد".
هر مؤمنى كه به قرآن ايمان دارد، از اين سخنان، پند مى گيرد، همه مؤمنان از قرآن درس فرا مى گيرند و به آن عمل مى كنند، امّا بهترين مؤمنان چه كسى است؟ چه كسى به قرآن و پندها و سخنان آن بيش از همه عمل نمود؟
براى رسيدن به پاسخ اين سوال، تحقيق مى كنم و به سخن پيامبر مى رسم.
پيامبر على(عليه السلام) را به عنوان "گوش شنوا" ياد مى كند، همان "گوش شنوا" كه در آيه 12 اين سوره از آن سخن به ميان آمده است.
آرى، على(عليه السلام) اوّلين كسى بود كه مسلمان شد و به قرآن ايمان آورد، هيچ كس مانند او به پندهاى قرآن گوش نداد و هيچ كس همانند او به قرآن عمل نكرد.
هر كس مى خواهد بداند قرآن چه نتيجه اى بر روى انسان ها دارد، على(عليه السلام) را نگاه كند، سراسر زندگى على(عليه السلام)، تجسّم قرآن است.[52]

* * *