قُلْ إِنْ أَدْرِي أَقَرِيبٌ مَا تُوعَدُونَ أَمْ يَجْعَلُ لَهُ رَبِّي أَمَدًا (25 ) عَالِمُ الْغَيْبِ فَلَا يُظْهِرُ عَلَى غَيْبِهِ أَحَدًا (26 ) إِلَّا مَنِ ارْتَضَى مِنْ رَسُول فَإِنَّهُ يَسْلُكُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَمِنْ خَلْفِهِ رَصَدًا (27 ) لِيَعْلَمَ أَنْ قَدْ أَبْلَغُوا رِسَالَاتِ رَبِّهِمْ وَأَحَاطَ بِمَا لَدَيْهِمْ وَأَحْصَى كُلَّ شَيْء عَدَدًا (28 )
محمّد(صلى الله عليه وآله) بُت پرستان را از عذاب روز قيامت ترساند، آنان به محمّد(صلى الله عليه وآله)گفتند: "روز قيامت چه زمان فرا مى رسد؟ اين عذابى كه تو مى گويى، چه زمانى خواهد بود؟".
اكنون تو از محمّد(صلى الله عليه وآله)مى خواهى تا اين گونه پاسخ آنان را بدهد:
اى مردم ! من نمى دانم روز قيامت كى خواهد بود، من نمى دانم وعده عذاب شما نزديك است يا دور. علم به روز قيامت، علمِ غيب است، خدا هيچ كس را از علم غيب خويش آگاه نمى سازد، البتّه خدا اين علم را براى پيامبرانى كه آنان را شايسته بداند، آشكار مى كند و از طريق وحى به آنان خبر مى دهد.
اى مردم ! خدا وحى را به پيامبران فرو مى فرستد و بعد از آن، فرشتگانى را پيش رو و پشت سر پيامبران به نگهبانى مى گمارد. خدا با اين كار خود مى خواهد معلوم و آشكار سازد كه پيامبرانش، پيام هاى او را به مردم رسانده اند. خدا از توانايى و دانايى پيامبرانش آگاهى كامل دارد. خدا به شماره هر چيزى كه در جهان است، به خوبى آگاه است.

* * *

منظور از علم غيب، آگاهى از اسرار پنهان جهان مى باشد. تو در آيه 188 سوره "اعراف" به پيامبرت دستور مى دهى تا به همه اعلام كند كه او به خودى خود، علم غيب نمى داند، امّا در اينجا به اين نكته اشاره مى كنى كه به هر كدام از پيامبرانت كه بخواهى علم غيب مى دهى.
من بايد در اين دو سخن تو فكر كنم، يك جا مى گويى كه پيامبر، علم غيب ندارد، جاى ديگر مى گويى كه به پيامبران، علم غيب مى دهى. منظور تو از اين سخنان چيست؟
تو به پيامبر چيزهايى را آموختى كه از غيب است، اين علم را تو به او داده اى، اگر تو چيزى از غيب به او نياموزى، او غيب نمى داند.
پس سخن صحيح اين است: پيامبر، از پيش خودش، علم غيب ندارد، اگر تو به او اين دانش را ندهى، او از اسرار جهان چيزى نمى داند، امّا وقتى تو به او اين دانش را مى دهى، او از برخى اسرار نهان جهان آگاهى پيدا مى كند.
هدف تو اين است كه مبادا مسلمانان درباره مقام پيامبر، غلوّ و زياده روى كنند، آنان بايد بدانند كه پيامبر، بنده اى از بندگان توست، تو او را آفريده اى و البتّه به او مقامى بس بزرگ داده اى و او را بر اسرار جهان آگاه ساخته اى. او هرچه دارد از تو دارد، اگر لحظه اى تو لطف و عنايت خود را از او بردارى، او هيچ علم و دانشى نخواهد داشت.[99]