وَيَدْعُ الاِْنْسَانُ بِالشَّرِّ دُعَاءَهُ بِالْخَيْرِ وَكَانَ الاِْنْسَانُ عَجُولًا (11 )
انسان آنچه را كه مى بيند، اگر آن را براى خود مفيد بداند، آرزوى آن را مى كند و به دنبالش مى رود تا به دستش آورد. اين ويژگى انسان است، خيلى زود خواهان چيزى مى شود، اگر او قدرى فكر و انديشه كند، چه بسا مى فهمد آنچه آرزو كرده است، به ضرر اوست.
انسان زود آرزو مى كند، زود تصميم مى گيرد چيزى را داشته باشد و نمى داند كه خيلى ها با عجله كردن، بدى را براى خود خواسته اند. آرى، انسان همواره عجول است، براى همين گاهى به جاى نيكى، بدى خود را مى خواهد.
تو قرآن را نازل كردى و از همه مى خواهى از دستورات تو اطاعت كنند، كسى كه به قرآن عمل مى كند، شايد از ثروت دنيا كم داشته باشد، امّا سعادت آخرت را دارد.
چرا عدّه اى به قرآن عمل نمى كنند؟
آنان عجله مى كنند، فقط دنيا را مى بينند، خوشى هاى آن را مى بينند و آن را مى خواهند، آن ها نمى دانند كه اگر خوشى هاى دنيا از راه گناه به دست آيد، بدى است و بدبختى انسان در روز قيامت را به همراه دارد.

* * *