وَلَقَدْ صَرَّفْنَا فِي هَذَا الْقُرْآَنِ لِيَذَّكَّرُوا وَمَا يَزِيدُهُمْ إِلَّا نُفُورًا (41 )
تو در قرآن حقيقت را آشكار ساختى تا آنان هدايت شوند و دست از بُت پرستى بردارند، تو با هر زبانى با آنان سخن گفتى، گاهى تشويقشان كردى، گاهى آن ها را ترساندى، گاهى دليل آوردى، گاهى از راه دل و نور فطرت با آنان سخن گفتى، امّا آنان حقيقت را انكار كردند.
تو آنان را آزاد آفريدى، به آنان حقّ انتخاب دادى، آنان تصميم گرفته بودند ايمان نياورند، تو هرگز كسى را مجبور به ايمان نمى كنى، مهم اين بود كه سخن تو را بشنوند و پيام تو را درك كنند، پس از آن تو آنان را به حال خود رها كردى تا در طغيان و سركشى خود سرگردان شوند، اين گونه بود كه سخن تو جز بر نفرت آنان نيفزود، آنان حقيقت را دانستند و آشكارا با آن دشمنى كردند.

* * *