أَلَمْ تَرَ أَنَّا أَرْسَلْنَا الشَّيَاطِينَ عَلَى الْكَافِرِينَ تَؤُزُّهُمْ أَزًّا (83 ) فَلَا تَعْجَلْ عَلَيْهِمْ إِنَّمَا نَعُدُّ لَهُمْ عَدًّا (84 ) يَوْمَ نَحْشُرُ الْمُتَّقِينَ إِلَى الرَّحْمَنِ وَفْدًا (85 ) وَنَسُوقُ الُْمجْرِمِينَ إِلَى جَهَنَّمَ وِرْدًا (86 ) لَا يَمْلِكُونَ الشَّفَاعَةَ إِلَّا مَنِ اتَّخَذَ عِنْدَ الرَّحْمَنِ عَهْدًا (87 )
تو انسان را آزاد آفريدى و شيطان فقط مى تواند او را وسوسه كند و بر او سلطه اى ندارد، امّا اگر كسى در مسير گمراهى قدم برداشت و حقّ را انكار كرد و لجاجت ورزيد، ديگر شيطان به او مسلّط مى شود. شيطان دنيا را در چشم آنان زيبا جلوه مى دهد و آنان شيفته دنيا مى شوند و به هوس ها و شهوت هاى خود مشغول مى شوند و از سعادت باز مى مانند، آرى، اين گونه شيطان كافران را به بدى ها وا مى دارد.
آنان راه شيطان را در پيش مى گيرند و به طغيان و سركشى خود مى افزايند، امّا تو به آنان مهلت مى دهى و در عذاب آنان شتاب نمى كنى، اين قانون توست. تو در اين دنيا به انسان مهلت مى دهى، امّا همه رفتار و كردار آنان را با دقّت حسابرسى مى كنى، اين مهلت دادن به زيان آنان تمام مى شود زيرا آنان بر گناهان خود مى افزايند. به زودى مرگ سراغ آنان مى آيد و آنان را به سوى عذاب مى برد.

* * *

روز قيامت كه فرا رسد، مؤمنان را با عزّت و احترام به پيشگاه خود حاضر مى كنى تا به آنان پاداش بزرگى بدهى، تو آنان را در بهشت جاى مى دهى تا براى هميشه از نعمت هاى آن بهره مند شوند. امّا گناهكاران را در حالى كه تشنه اند به سوى دوزخ روانه مى كنى.
در آن روز هيچ كس حقّ شفاعت كردن ندارد مگر كسانى كه از طرف تو، عهد و پيمانى داشته باشند.
چه كسى در آن روز، عهد و پيمان براى شفاعت كردن دارد؟
پيامبران، امامان معصوم(عليهم السلام).
تو در آن روز به محمّد(صلى الله عليه وآله)، على، فاطمه، حسن، حسين(عليهم السلام) و ديگر امامان اجازه مى دهى تا از دوستان خود شفاعت كنند و آنان را از آتش جهنّم برهانند.[110]

* * *

همه در صحراى قيامت جمع شده اند، ندايى از آسمان به گوش مى رسد: "اى مردم ! چشم هاى خود را فرو گيريد كه فاطمه دختر پيامبر مى خواهد به سوى بهشت حركت كند". همه سرهاى خود را پايين مى اندازند، جبرئيل و فرشتگان زيادى همراه فاطمه(عليها السلام) هستند و او را به سوى بهشت همراهى مى كنند.
فاطمه(عليها السلام) به سوى بهشت مى رود، او به درِ بهشت مى رسد و توقّف مى كند، تو با او سخن مى گويى:
ــ اى فاطمه ! بهشت من در انتظار توست، چرا توقّف كرده اى؟
ــ بارخدايا ! تو مرا فاطمه نام نهادى و با من عهد كردى كه من و دوستانم را از آتش جهنّم آزاد گردانى، مى دانم كه وعده تو حقّ است.
ــ اى فاطمه ! سخن تو حقّ است، امروز هر كس را كه مى خواهى شفاعت كن، من امروز مى خواهم مقام تو را به همگان نشان دهم.
فاطمه(عليها السلام) گروه زيادى از مؤمنان را مى بيند كه در صحراى قيامت گرفتارند، آنان دوستان فاطمه(عليها السلام) هستند، در دنيا فاطمه(عليها السلام)و فرزندان او را دوست داشته اند، قلب آنان از عشق به اين خاندان مى تپد. فاطمه(عليها السلام) آنان را شفاعت مى كند و همراه خود به بهشت مى برد.[111]
اين همان عهدى است كه تو در اين آيه از آن سخن مى گويى، روز قيامت، روز شكوه فاطمه(عليها السلام) است، آن روز همه مردم فاطمه(عليها السلام) را مى شناسند و به راستى چه كسى مى داند كه فاطمه(عليها السلام) كيست !
تو خود مى دانى كه عشق به فاطمه(عليها السلام) در دلم زبانه مى كشد... آيا او مرا در آن لحظه ها فراموش خواهد كرد؟
هرگز ! هرگز ! او مادر مهربانى ها مى باشد، من منتظر آن روز باشكوه هستم، روزى كه او دست ما را بگيرد و...
بارخدايا ! همه چيز را از من بگير، امّا عشق به فاطمه(عليها السلام) را از من مگير !
فاطمه(عليها السلام) كوثر قرآن توست، فاطمه(عليها السلام) ميوه همان قلبى است كه قرآنت را بر آن نازل كردى.

* * *