وَقَالُوا أَئِذَا كُنَّا عِظَامًا وَرُفَاتًا أَئِنَّا لَمَبْعُوثُونَ خَلْقًا جَدِيدًا (49 ) قُلْ كُونُوا حِجَارَةً أَوْ حَدِيدًا (50 ) أَوْ خَلْقًا مِمَّا يَكْبُرُ فِي صُدُورِكُمْ فَسَيَقُولُونَ مَنْ يُعِيدُنَا قُلِ الَّذِي فَطَرَكُمْ أَوَّلَ مَرَّة فَسَيُنْغِضُونَ إِلَيْكَ رُءُوسَهُمْ وَيَقُولُونَ مَتَى هُوَ قُلْ عَسَى أَنْ يَكُونَ قَرِيبًا (51 ) يَوْمَ يَدْعُوكُمْ فَتَسْتَجِيبُونَ بِحَمْدِهِ وَتَظُنُّونَ إِنْ لَبِثْتُمْ إِلَّا قَلِيلًا (52 )
بُت پرستان به روز قيامت ايمان نداشتند، آنان به محمّد(صلى الله عليه وآله)گفتند:
ــ آيا هنگامى كه استخوان ما در قبر پوسيد و خاك آن پراكنده شد، بار ديگر زنده خواهيم شد؟
ــ چرا شما جمع شدن ذرّات پراكنده خود را عجيب مى دانيد؟ بدانيد اگر ذرّات شما به سنگ و آهن يا به چيز سخت تر هم تبديل شده باشد، بار ديگر زنده خواهيد شد.
ــ اى محمّد ! چه كسى ما را زنده خواهد كرد؟
ــ همان خدايى كه اوّل بار، شما را آفريد.
بُت پرستان تعجّب مى كنند، آنان قدرت تو را دست كم گرفته اند و خيال مى كنند تو نمى توانى ذرّات پراكنده شده آنان را جمع كنى و دوباره زنده شان كنى، آن ها از ناباورى سر خود را تكان مى دهند و مى گويند:
ــ اى محمّد ! اين واقعه چه زمانى روى مى دهد؟ خدا كِى ما را زنده مى كند؟
ــ شايد نزديك باشد.

* * *

به محمّد(صلى الله عليه وآله) گفتى تا از نزديك بودن قيامت سخن بگويد، آرى، قيامت نزديك است زيرا با مرگ هر انسان، مهلت او در اين دنيا تمام مى شود، مرگ خبر نمى كند و ناگهانى مى رسد. فاصله قبر تا قيامت زياد نيست.
روز قيامت كه بر پا شود همه سر از خاك برمى دارند، آن روز حقيقت آشكار مى شود، پرده هاى غفلت و لجاجت كنار رفته است، همه به يگانگى تو اعتراف مى كنند، مؤمنان و كافران تو را ستايش مى كنند، ولى ستايش كافران پذيرفته نيست، زيرا ديگر كار از كار گذشته است، كافران در آن روز به عذاب سختى گرفتار خواهند شد.
وقتى انسان ها از قبر بيرون مى آيند، خيال مى كنند كه جز زمانِ اندكى در قبر نبوده اند حال آن كه بعضى از آن ها ميليون ها سال در قبر بوده اند، به راستى چرا آنان چنين احساسى دارند؟ روح انسان بعد از مردن از اين دنياى مادى خارج مى شود، در آن دنيا، ديگر از شب و روز و گذر روزگار خبرى نيست.

* * *