وَإِذَا قَرَأْتَ الْقُرْآَنَ جَعَلْنَا بَيْنَكَ وَبَيْنَ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالاَْخِرَةِ حِجَابًا مَسْتُورًا (45 )
قرآن تو آن قدر زيباست كه حتّى دشمنان را به شگفتى وا مى دارد، پيامبر تو با صداى بلند قرآن مى خواند، ابوجهل با گروهى از مشركان براى شنيدن قرآن مى آمدند، هدف آنان فقط شنيدن بود نه فهميدن و پيروى از قرآن !
اكنون به پيامبر مى گويى: "اى محمّد ! وقتى تو قرآن مى خوانى، من بين تو و آنانى كه به آخرت ايمان ندارند، پرده اى قرار مى دهم كه مانع مى شود آنان قرآن را بفهمند".[49]
اين پرده اى كه تو از آن سخن مى گويى، چيزى جز لجاجت آن ها نيست، آنان حقّ را شناخته اند و از روى لجاجت، آن را انكار مى كنند، تو انسان لجوج را به حال خود رها مى كنى، او در طغيان و سركشى خود گرفتار مى شود و بين حق و او، فاصله اى مى افتد، او نتيجه عمل خود را مى بيند.

* * *