فَاصْبِرْ عَلَى مَا يَقُولُونَ وَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ وَقَبْلَ غُرُوبِهَا وَمِنْ آَنَاءِ اللَّيْلِ فَسَبِّحْ وَأَطْرَافَ النَّهَارِ لَعَلَّكَ تَرْضَى (130 )
كافران مكّه محمّد(صلى الله عليه وآله) را جادوگر مى خواندند و او را ديوانه مى خواندند، به او سنگ پرتاب مى كردند و خاكستر بر سرش مى ريختند، امّا تو از محمّد(صلى الله عليه وآله)مى خواهى بر اين آزار و اذيّت ها صبر كند و به ذكر تو مشغول گردد كه تو در روز قيامت به او مقام شفاعت مى دهى و او خشنود مى شود.
تو از او مى خواهى در اين لحظه ها تو را ياد كند: قبل از طلوع خورشيد، قبل از غروب خورشيد، پاسى از شب و قسمتى از روز !
از او مى خواهى تا در دل تاريك شب به نماز بايستد و با تو در نماز مناجات كند.
نماز قلب انسان را آرام مى كند و سبب خشنودى او مى شود.
اين درس بزرگى براى من است، اگر كسى از روى جهالت به من سخنى ناروا گفت، من بايد به نماز پناه ببرم، تو را ياد كنم و در مقابل عظمت تو به سجده بروم، اين كار قلب مرا شاد مى كند و من ديگر ناراحتى خود را از ياد مى برم.

* * *