وَمَا مَنَعَ النَّاسَ أَنْ يُؤْمِنُوا إِذْ جَاءَهُمُ الْهُدَى وَيَسْتَغْفِرُوا رَبَّهُمْ إِلَّا أَنْ تَأْتِيَهُمْ سُنَّةُ الاَْوَّلِينَ أَوْ يَأْتِيَهُمُ الْعَذَابُ قُبُلًا (55 )
محمّد(صلى الله عليه وآله) قرآن را براى بُت پرستان مى خواند و آنان را به راه راست دعوت مى كرد، امّا آنان به گمراهى خود ادامه مى دادند و از گناهانشان توبه نمى كردند.
به راستى چرا آنان ايمان نمى آوردند؟ آنان منتظر بودند تا به سرنوشتى مانند گذشتگان دچار شوند يا عذاب آسمانى را در برابر خود ببينند، آن وقت ايمان بياورند.
منظور از سرگذشت گذشتگان، سرگذشت قوم نوح، قوم ثمود، قوم لوط و... مى باشد، آنان سخن پيامبران خود را انكار كردند و عذابى سخت بر آنان نازل شد. قوم نوح در طوفان غرق شدند. قوم عاد گرفتار تندبادهاى سهمگين شدند و از بين رفتند، قوم ثَمود با زلزله اى نابود شدند.
بُت پرستان با خود فكر مى كنند كه هنوز فرصت دارند، اگر محمّد(صلى الله عليه وآله) راست مى گويد، بايد عذاب نازل شود، وقتى كه عذاب فرا برسد، ما ايمان خواهيم آورد.
امّا تو قانون مهمّى دارى: "وقتى عذاب نازل شود، ديگر ايمان آوردن فايده اى ندارد".
مهم اين است كه انسان به غيب ايمان بياورد و با درك عقلانى خود به سوى تو بازگردد و از گناهان پشيمان شود، امّا وقتى عذاب فرا رسد، ديگر توبه پذيرفته نمى شود.
آرى، تو قبل از فرا رسيدن عذاب، توبه بندگان خود را مى پذيرى، زيرا اين توبه از روى اختيار و انتخاب است، امّا وقتى عذاب تو نازل شود، توبه انسان ها پذيرفته نمى شود، آن لحظه، ديگر لحظه انتخاب نيست، آن توبه از روى انتخاب نيست، از روى ترس و وحشت است.

* * *