الرَّحْمَنُ عَلَى الْعَرْشِ اسْتَوَى (5 ) لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الاَْرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا وَمَا تَحْتَ الثَّرَى (6 ) وَإِنْ تَجْهَرْ بِالْقَوْلِ فَإِنَّهُ يَعْلَمُ السِّرَّ وَأَخْفَى (7 ) اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ لَهُ الاَْسْمَاءُ الْحُسْنَى (8 )
تو خداى مهربان اين جهان هستى و بر عرش خود قرار گرفتى.
"عرش" به معناى "تخت" است، پس از آن كه جهان را آفريدى، بر تخت پادشاهى خود قرار گرفتى.
منظور از "عرش"، در اين آيه، علم و دانش توست. علم و دانش تو، همه زمين و آسمان ها را فرا گرفته است. هيچ چيز از علم تو پوشيده نيست. تو تختى ندارى كه بر روى آن بنشينى و به آفريده هاى خود فرمان بدهى، تو بالاتر از اين هستى كه بخواهى در مكانى و جايى قرار گيرى. پس معناى صحيح اين قسمت آيه چنين است: "تو پس از آفرينش آسمان ها، به تدبير امور جهان پرداختى".
آنچه در آسمان ها و زمين و بين آن ها و زير زمين است از آنِ توست، آنچه در دل خاك ها و زمين از معادن و گنج ها وجود دارد، از آنِ توست.
اگر تو را با صداى بلند بخوانم يا با صداى آهسته، فرقى نمى كند، تو همه صداها را مى شنوى، تو از اسرار دل هاى بندگان خود باخبر هستى، تو از مخفى ترين امور جهان آگاهى دارى. هيچ چيز بر تو پوشيده نيست.
خدايى جز تو نيست، فقط تو شايسته پرستش مى باشى، نام هاى نيكو و زيبايى براى توست.
در قرآن 99 نام براى خود ذكر كرده اى، همه اين نام ها زيبا و نيكو هستند، تو دوست دارى كه بندگانت تو را با اين اسامى بشناسند.[116]
در اينجا بعضى از نام هاى تو را ذكر مى كنم: الله، پروردگار، مهربان، بخشنده، آفريننده، يكتا، بينا، شنوا، دانا، توانا، توبه پذير، يگانه، قدرتمند، بزرگ، بى نياز...

* * *