وَقَالُوا لَنْ نُؤْمِنَ لَكَ حَتَّى تَفْجُرَ لَنَا مِنَ الاَْرْضِ يَنْبُوعًا (90 ) أَوْ تَكُونَ لَكَ جَنَّةٌ مِنْ نَخِيل وَعِنَب فَتُفَجِّرَ الاَْنْهَارَ خِلَالَهَا تَفْجِيرًا (91 ) أَوْ تُسْقِطَ السَّمَاءَ كَمَا زَعَمْتَ عَلَيْنَا كِسَفًا أَوْ تَأْتِيَ بِاللَّهِ وَالْمَلَائِكَةِ قَبِيلًا (92 ) أَوْ يَكُونَ لَكَ بَيْتٌ مِنْ زُخْرُف أَوْ تَرْقَى فِي السَّمَاءِ وَلَنْ نُؤْمِنَ لِرُقِيِّكَ حَتَّى تُنَزِّلَ عَلَيْنَا كِتَابًا نَقْرَؤُهُ قُلْ سُبْحَانَ رَبِّي هَلْ كُنْتُ إِلَّا بَشَرًا رَسُولًا (93 )
بزرگان مكّه مى دانستند هرگز نمى توانند يك سوره مانند سوره هاى قرآن بياورند، حقّ براى آنان آشكار شده بود، مى دانستند محمّد(صلى الله عليه وآله) پيامبر توست، امّا آن حقيقت را انكار كردند. آنان منافع خود را در بُت پرستى مردم مى ديدند، براى همين مردم را به بُت پرستى تشويق مى كردند و با محمّد(صلى الله عليه وآله)دشمنى مى كردند.
يك روز آنان نزد محمّد(صلى الله عليه وآله) آمدند و از او خواستند تا براى آنان معجزه بياورد، آنان به دنبال بهانه بودند. اگر واقعاً به دنبال معجزه بودند، معجزه قرآن كه بود، قرآن حقّ را براى آنان آشكار كرده بود.

* * *

آنان با محمّد(صلى الله عليه وآله) چنين سخن گفتند:
اى محمّد ! ما هرگز به تو ايمان نمى آوريم تا اين كه تو از سرزمين خشك و سوزان، چشمه هاى آب براى ما جارى سازى.
اگر نمى توانى چشمه هاى آب جارى كنى، پس براى خود باغى از درختان انگور و خرما ايجاد كن كه زير درختان آن، نهرها جارى باشند.
اى محمّد ! اگر بر آن كارها توانايى ندارى، پس عذابى سهمگين از آسمان بر ما نازل كن.
اى محمّد ما وقتى به تو ايمان مى آوريم كه تو خدا و فرشتگان را به روى زمين بياورى تا ما آن ها را ببينيم.
تو بايد خانه اى داشته باشى كه نقش و نگارش همه از طلا باشد.
اى محمّد ! به آسمان برو و از آنجا نوشته اى بياور كه ما آن را بخوانيم و بعد از آن ما به تو ايمان مى آوريم.

* * *

محمّد(صلى الله عليه وآله) در جواب آنان چه بگويد؟ آنان چنين خواسته هايى را مطرح كرده اند، او در انتظار وحى تو مى ماند، سرانجام جبرئيل مى آيد و به او مى گويد كه در جواب آنان چنين بگو: "سبحان الله ! من جز بشرى كه خدا مرا به سوى شما فرستاده است، نيستم !".
اين جوابى كوتاه بود، امّا معناى عميقى داشت، در اين جواب به دو نكته اشاره شده است كه خوب است درباره اين دو نكته توضيح بدهم:
* نكته اوّل: سبحان الله.
محمّد(صلى الله عليه وآله) چنين مى گويد: "خداى من از اين سخنانى كه شما گفتيد، پاك و منزّه است".
كافران از پيامبر خواستند تا خدا را براى آنان به روى زمين آورد تا آن ها خدا را ببينند !
آن ها بُت هاى خود را مى ديدند و در مقابل آنها سجده مى كردند، آن ها فكر مى كردند كه خدا هم مانند بُت هاى آنان با چشم ديده مى شود.
سبحان الله !
اگر خدا را مى شد با چشم ديد، ديگر او خدا نبود، بلكه يك آفريده بود، هرچه با چشم ديده شود، مخلوق است و يك روز از بين مى رود و خدا هرگز از بين نمى رود.
خدا صفات و ويژگى هاى مخلوقات را ندارد، اگر او يكى از اين صفات را مى داشت، حتماً مى شد او را درك كرد و مى شد او را با چشم ديد، امّا ديگر او نمى توانست هميشگى باشد، گذر زمان او را هم دگرگون مى كرد.
خداى يگانه هيچ صفتى از صفات مخلوقات خود را ندارد، پس هرگز نمى توان او را حس كرد و يا ديد. در دنيا و آخرت هيچ كس نمى تواند خدا را با چشم سر ببيند.
* نكته دوم: من فقط پيامبر هستم.
به راستى وظيفه يك پيامبر چيست؟ آيا او وظيفه دارد هر معجزه اى را كه مردم خواستند، براى آنان بياورد؟ مگر او خدا مى باشد؟ او انسان است.
وظيفه پيامبر اين است: به مردم ثابت كند كه او پيامبر و فرستاده خداست !
وقتى محمّد(صلى الله عليه وآله) قرآن را به عنوان معجزه آورده است و به آنان گفته است كه اگر يك سوره مانند آن بياوريد، معلوم مى شود كه من پيامبر نيستم، ديگر حقّ آشكار شده است، چرا آنان يك سوره مانند قرآن نمى آورند؟ اگر مى خواهند حقّ را بفهمند، معجزه قرآن كفايت مى كند.
خداوند قدرت دارد كه چشمه آب جارى سازد و باغى باشكوه به محمّد(صلى الله عليه وآله)بدهد يا خانه اى از طلا به او عطا كند، امّا كارهاى خدا همه از روى حكمت و مصلحت است، اين طور نيست كه خدا كارهاى خود را بر اساس گفته هاى بى اساس اين مردم تنظيم كند.

* * *