قُلِ ادْعُوا الَّذِينَ زَعَمْتُمْ مِنْ دُونِهِ فَلَا يَمْلِكُونَ كَشْفَ الضُّرِّ عَنْكُمْ وَلَا تَحْوِيلًا (56 ) أُولَئِكَ الَّذِينَ يَدْعُونَ يَبْتَغُونَ إِلَى رَبِّهِمُ الْوَسِيلَةَ أَيُّهُمْ أَقْرَبُ وَيَرْجُونَ رَحْمَتَهُ وَيَخَافُونَ عَذَابَهُ إِنَّ عَذَابَ رَبِّكَ كَانَ مَحْذُورًا (57 )
گروهى از انسان ها براى تو شريك قرار دادند، يهوديان "عُزَير" را پسر تو خواندند و او را شريك تو گرفتند، عُزَير يكى از پيامبران تو بود كه تو او را براى هدايت يهوديان فرستاده بودى.
مسيحيان هم عيسى(عليه السلام) را پسر تو دانستند و او را شريك تو گرفتند، بُت پرستان هم فرشتگان را دختران تو دانستند و آن ها را شريك تو قرار دادند.
اكنون از محمّد(صلى الله عليه وآله) مى خواهى تا به آنان چنين بگويد: "كسانى را كه گمان مى كنيد شريك من هستند، نمى توانند سختى ها و مشكلات را از شما دور كنند و يا از شدّت آن كم كنند، آنان همه محتاج من هستند و در جستجوى راهى به سوى من هستند تا مقامى نزديك تر به من پيدا كنند، آنان به رحمت من اميدوارند و از عذاب من مى ترسند، به راستى كه عذاب من ترس آور است، اگر آنان شريك من هستند، چرا بايد از من اين گونه بترسند؟".

* * *