وَإِنْ كَادُوا لَيَفْتِنُونَكَ عَنِ الَّذِي أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ لِتَفْتَرِيَ عَلَيْنَا غَيْرَهُ وَإِذًا لَاتَّخَذُوكَ خَلِيلًا (73 ) وَلَوْلَا أَنْ ثَبَّتْنَاكَ لَقَدْ كِدْتَ تَرْكَنُ إِلَيْهِمْ شَيْئًا قَلِيلًا (74 ) إِذًا لاََذَقْنَاكَ ضِعْفَ الْحَيَاةِ وَضِعْفَ الْمَمَاتِ ثُمَّ لَا تَجِدُ لَكَ عَلَيْنَا نَصِيرًا (75 )
كافران مكّه براى مبارزه با اسلام از هر راهى وارد شدند، آنان مدّتى پيامبر و يارانش را اذيّت و آزار كردند، به پيامبر سنگ پرتاب كردند و او را جادوگر و ديوانه خطاب كردند، مسلمانان را شكنجه هاى سخت دادند، امّا هرگز موفّق نشدند به هدف خود برسند، پيامبر با تمام نيرو به رسالت خود مى پرداخت و روز به روز بر تعداد مسلمانان افزوده مى شد.
سرانجام آن ها تصميم گرفتند با پيامبر گفتگو كنند، آن ها از پيامبر خواستند تا در بعضى موارد سخت گيرى نكند و به بُت ها احترام بگذارد.
پيامبر كه از هر فرصتى براى هدايت مردم استفاده مى كرد، به فكر فرو رفت، او با خود انديشيد كه اگر پيشنهاد كافران را بپذيرد، شايد در امر تبليغ دين اسلام موفّق تر شود و بتواند مردم بيشترى را به سوى اسلام جذب كند.
اينجا بود كه تو به يارى پيامبر خود آمدى و نگذاشتى او به كافران گرايش مصلحتى پيدا كند. اين سخن تو با پيامبر است: "اى محمّد ! نزديك بود كه كافران تو را فريب دهند، من از تو خواسته بودم كه به بُت ها اعتنا نكنى، امّا كافران مى خواستند تو را از اين سخن من غافل كنند و تو به آنان سخنى بگويى كه من نگفته ام و آن وقت آنان تو را به دوستى خود مى گرفتند، اگر من تو را ثابت قدم نمى ساختم، نزديك بود به سوى آنان گرايش پيدا كنى، اگر چنين مى كردى، تو را در دنيا و آخرت، دو برابر ديگران مجازات مى كردم و تو در برابر خشم من هيچ يار و ياورى براى خود نمى يافتى".
آرى، تو پيامبر را يارى كردى و نگذاشتى به كافران علاقه مند شود، اين مطلب ضربه اى به عصمت او نمى زد زيرا تو او را از اين كار حفظ كردى و معناى عصمت هم همين است.
عصمت يعنى تو پيامبر را از گناه و معصيت، دور مى كنى !
يك فكر و انديشه اى به ذهن پيامبر رسيده بود. تو پيامبر را از آن فكر دور كردى و خطر آن را براى او بيان كردى.

* * *