وَلَهُ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالاَْرْضِ وَمَنْ عِنْدَهُ لَا يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِهِ وَلَا يَسْتَحْسِرُونَ (19 )يُسَبِّحُونَ اللَّيْلَ وَالنَّهَارَ لَا يَفْتُرُونَ (20 ) أَمِ اتَّخَذُوا آَلِهَةً مِنَ الاَْرْضِ هُمْ يُنْشِرُونَ (21 )
تو به چيزى نياز ندارى، تو هميشه بى نياز هستى، اگر بندگانت را به عبادت خود فرا مى خوانى، به عبادت آنان هرگز نياز ندارى، تو مى خواهى تا بندگانت به رشد و كمال و سعادت برسند، آنچه در آسمان ها و زمين است، از آنِ توست.
تو فرشتگان را خلق كردى و به آنان قدرت و مقام والايى دادى، آنان با كمال فروتنى، تو را عبادت مى كنند و هيچ گاه از اين كار خسته نمى شوند. آنان بدون هيچ ضعف و سستى، روز وشب به ستايش تو مشغولند و تو را تسبيح مى كنند.
فرشتگان با آن مقام والا در مقابل تو تواضع مى كنند و تو را عبادت مى كنند، امّا بعضى از انسان ها از پرستش تو سر باز مى زنند و بُت ها را مى پرستند، آنان براى تو سجده نمى كنند امّا در مقابل بُت ها به سجده مى افتند. چرا آنان با خود فكر نمى كنند، اين بُت ها جز قطعه هايى از سنگ و چوب نيستند و نمى توانند هيچ مرده اى را زنده كنند، اين بُت ها توانايى هيچ كارى ندارند.

* * *