فَكَأَيِّنْ مِنْ قَرْيَة أَهْلَكْنَاهَا وَهِيَ ظَالِمَةٌ فَهِيَ خَاوِيَةٌ عَلَى عُرُوشِهَا وَبِئْر مُعَطَّلَة وَقَصْر مَشِيد (45 )
تو بسيارى از مردم شهرها و آبادى ها را به عذاب گرفتار ساختى و آن ها را نابود كردى، علّت عذاب تو اين بود كه آنان راه كفر را انتخاب كردند و به خود ظلم نمودند.
عذاب تو بسيار هولناك بود، آنان در خواب بودند كه عذاب تو آمد، حادثه آن قدر شديد بود كه ابتدا سقف خانه ها فرو ريخت و سپس ديوارها بر روى آنان خراب شد.
در سرزمين هاى خشك، داشتن چاه آب، سرمايه بزرگى است، آنان براى چاه هاى آب خود زحمت زيادى كشيده بودند و از آن حفاظت مى كردند، وقتى عذاب تو فرا رسيد همه آن ها نابود شدند و آن چاه هاى آب بى مصرف رها شدند.
بعضى از آنان در دو مكان خانه ساخته بودند، زمستان در يك جا بودند و تابستان در جايى ديگر. وقتى عذاب تو فرا رسيد، خانه اى كه در آنجا سكونت داشتند بر سرشان خراب شد، امّا خانه اى كه در مكان ديگرى ساخته بودند، سالم باقى ماند، پس از مرگ آنان، چقدر خانه هاى باشكوه و زيبا بى صاحب ماند !

* * *