ذَلِكَ بِأَنَّ اللَّهَ يُولِجُ اللَّيْلَ فِي النَّهَارِ وَيُولِجُ النَّهَارَ فِي اللَّيْلِ وَأَنَّ اللَّهَ سَمِيعٌ بَصِيرٌ (61 ) ذَلِكَ بِأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ وَأَنَّ مَا يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ هُوَ الْبَاطِلُ وَأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْعَلِيُّ الْكَبِيرُ (62 )
تو خدايى هستى كه شب و روز را آفريده اى، روز را از پى شب و شب را از پى روز پديدار مى كنى، تو خداى شنوا و بينا هستى.
فقط تو خداى بر حقّ هستى، همه خدايان ديگر، خدايان دروغين و باطل هستند، آنان به هيچ كارى توانايى ندارند، تو خداى بلند مرتبه و بزرگ هستى.
با خود فكر مى كنم، به راستى كسانى كه بُت ها را مى پرستند، چقدر نادان هستند ! آخر چگونه ممكن است يك بت، شايستگى پرستش را داشته باشد؟
كسى لياقت پرستش را دارد كه بتواند چيزى بيافريند و به آفريده هاى خود نعمت دهد.
تو اين جهان را آفريدى، زمين و آسمان را خلق كردى، ماه و خورشيد، شب و روز، كوه ها، نهرها، باران، ميوه ها و... تو همه اين ها را آفريدى.
آيا اين بُت ها چيزى را خلق كرده اند؟ آنان خودشان آفريده شده اند.
تو به انسان نعمت هاى مادى و معنوى زيادى داده اى، هيچ كس نمى تواند نعمت هايى كه به انسان ها داده اى را شمارش كند. به راستى بُت ها چه نعمتى به انسان ها داده اند كه عدّه اى آن ها را مى پرستند؟

* * *