وَقَالُوا اتَّخَذَ الرَّحْمَنُ وَلَدًا سُبْحَانَهُ بَلْ عِبَادٌ مُكْرَمُونَ (26 ) لَا يَسْبِقُونَهُ بِالْقَوْلِ وَهُمْ بِأَمْرِهِ يَعْمَلُونَ (27 ) يَعْلَمُ مَا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَلَا يَشْفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ارْتَضَى وَهُمْ مِنْ خَشْيَتِهِ مُشْفِقُونَ (28 ) وَمَنْ يَقُلْ مِنْهُمْ إِنِّي إِلَهٌ مِنْ دُونِهِ فَذَلِكَ نَجْزِيهِ جَهَنَّمَ كَذَلِكَ نَجْزِي الظَّالِمِينَ (29 )
بُت پرستان فرشتگان را دختران تو مى دانستند، هرگز چنين نيست، تو از هر عيب و نقصى منزّه مى باشى، فرزند داشتن نشان نيازمندى است و تو بى نيازى.
فرشتگان بندگان شايسته تو هستند، آنان خود را بنده تو مى دانند و تو را پرستش مى كنند و در گفتار بر تو پيشى نمى گيرند، بدون اجازه تو، سخنى نمى گويند، پيوسته به فرمان تو عمل مى كنند.
به راستى چرا آنان اين گونه تسليم فرمان تو هستند؟ زيرا آنان مى دانند تو بر رفتارشان آگاهى دارى و گذشته و آينده آن ها را مى دانى، پس همواره از تو اطاعت مى كنند.
آنان فقط از كسانى شفاعت مى كنند كه تو از دينِ آن ها راضى و خشنود هستى. تو هرگز از دين بُت پرستان راضى نيستى، براى همين فرشتگان آنان را شفاعت نمى كنند.
اين قانون شفاعت در روز قيامت است: "فقط كسى شفاعت مى شود كه از دين حقّ پيروى كرده باشد و تو از دين او راضى باشى".[15]
اگر من گناهكار باشم، تو از عمل من خشنود نيستى ! امّا اگر مسلمان باشم، از دين من خشنود هستى، براى همين من مى توانم در انتظار شفاعت پيامبران باشم.
كسى كه تو از همه اعمال او راضى باشى، معصوم است و پاك. من كه معصوم نيستم، طبيعى است ممكن است گناه داشته باشم.
اگر ملاك شفاعت اين بود كه تو از همه اعمال من راضى باشى، ديگر من نياز به شفاعت نداشتم. شفاعت براى كسى است كه تو از عمل او راضى نيستى، او گناهكار است.
ولى در روز قيامت، دو نوع گناهكار وجود خواهد داشت:
الف. گناهكارى كه تو از دين او راضى و خشنود هستى. كسى كه مسلمان است، امّا گناهكار است. او در روز قيامت شفاعت مى شود.
ب. گناهكارى كه كافر است و بُت پرست. تو از دين او راضى نيستى. او در روز قيامت، هرگز شفاعت نمى شود.

* * *

من به شفاعت محمّد و آل محمّد(عليهم السلام) دل بسته ام، اين قانون درباره شفاعت آن ها هم اجرا مى شود، تو به آنان اجازه شفاعت مى دهى و آنان مؤمنان گناهكار را شفاعت مى كنند.
تو از عمل آن مؤمنان گناهكار ناراضى هستى، امّا از دين آنان خشنود هستى، براى همين شفاعت محمّد و آل محمّد(عليهم السلام)شامل حال آنان مى شود.
واى به حال كسى كه تو از دين او ناراضى باشى ! هيچ كس او را شفاعت نخواهد كرد. بعد از آمدن دين اسلام، ديگر تو دين مسيح و دين يهود را قبول نمى كنى، همچنين كسى كه از راه ولايت اهل بيت(عليهم السلام) دور مانده باشد از شفاعت بهره اى نمى برد.

* * *

"فرشتگان از تو خشيّت دارند".
خشيّت، حالت عرفانى و معنوى باارزشى است، اگر اين حالت در كسى باشد، سعى مى كند از گناه دورى كند.
در زبان عربى براى مفهوم "ترس" دو واژه وجود دارد: "خوف" و "خشيّت". ميان اين دو واژه تفاوت دقيقى وجود دارد كه من بايد آن را بررسى كنم:
اگر من به جنگل بروم و ناگهان صداى غرّش شيرى به گوشم برسد، ترس وجود مرا فرا مى گيرد، زيرا خطرى بزرگ مرا تهديد مى كند، من سريع فرار مى كنم.
امّا وقتى رانندگى مى كنم، پليس را مى بينم كه در همه جا، رفت و آمد را كنترل مى كند. من از پليس نمى ترسم. فقط حواس خود را جمع مى كنم كه مبادا جلوى چشم پليس، تخلّف كنم، اگر پليس ببيند كه من با سرعت زياد رانندگى مى كنم مرا جريمه مى كند. وقتى پليس را مى بينم بيشتر دقّت مى كنم، در واقع من از سرانجام كار خودم مى ترسم كه نكند جريمه شوم.
در زبان عربى به ترس من از شير جنگل "خوف" مى گويند امّا براى آن حالتى كه در مقابل پليس دارم، "خشيّت" مى گويند.[16]
پس "خشيّت" به معناى "خوف" نيست. فرشتگان از تو خشيّت دارند، آن ها مواظبند از مسير حقّ خارج نشوند. فرشتگان از تو نمى ترسند !
پس من هم نبايد از تو بترسم، تو خداى مهربان هستى، از پدر و مادر هم به من مهربان ترى.
من بايد از تو خشيّت داشته باشم، مبادا گناهى بكنم كه به عذاب گرفتار بشوم ! من بايد از گناه خود بترسم.[17]

* * *

فرشتگان هرگز ادّعاى مقام خدايى نكرده اند، بر فرض، هر فرشته اى بگويد: "من خدا هستم"، تو او را در آتش جهنّم مى سوزانى، تو اين گونه ستمكاران را كيفر مى كنى.

* * *