إِنَّ هَذِهِ أُمَّتُكُمْ أُمَّةً وَاحِدَةً وَأَنَا رَبُّكُمْ فَاعْبُدُونِ (92 ) وَتَقَطَّعُوا أَمْرَهُمْ بَيْنَهُمْ كُلٌّ إِلَيْنَا رَاجِعُونَ (93 )
نام شانزده پيامبر خود را ذكر كردى، ياد آنان را زنده نگاه داشتى:
موسى، هارون، ابراهيم، لوط، اسحاق، يعقوب، نوح، داوود، سليمان، ايّوب، اسماعيل بن حِزقيل، ادريس، ذَاالكِفل، يونس، زكرياو يحيى(عليهم السلام). (همچنين از عيسى(عليه السلام) و محمد(صلى الله عليه وآله) با اشاره سخن گفتى و نامشان را ذكر نكردى).
اين ترتيبى است كه تو در اين سوره از آنان نام برده اى، امّا ادريس(عليه السلام) از نظر زمانى زودتر از همه آن ها زندگى مى كرد. (اگر من بخواهم آنان را به ترتيب زمان ذكر كنم، بايد چنين بگويم: ادريس، نوح، ابراهيم، لوط، اسحاق، يعقوب، موسى، هارون، داوود، سليمان، ايّوب، اسماعيل بن حِزقيل، ذَاالكِفل، يونس، زكريا، يحيى(عليهم السلام)).
همه اين ها بندگان شايسته بودند، من به همه آنان و كتاب هايشان ايمان دارم و فرقى بين آن ها نمى گذارم، زيرا هدف همه آن ها يكى بوده است، آن ها مى خواستند بشر را در پرتو يكتاپرستى و حقّ و عدالت هدايت كنند.
هيچ فرقى ميان پيامبران نيست زيرا همه آنان داراى اصول مشتركى بوده اند، هرچند كه شرايط زمان و مكان آن ها، باعث مى شد، هركدام به وظيفه خاصّى عمل كنند.
آرى، پيامبران، همه يك امّت بودند و پيرو يك هدف. تو از آنان خواستى تا تو را عبادت كنند و مردم را به سوى تو بخوانند. در ميان پيامبران هيچ اختلافى نبود، اديان آسمانى، كلاس هاى بشر در طول تاريخ بوده اند و پيامبران، معلّمان اين كلاس ها.
پيامبران مردم را به راه راست هدايت كردند، وقتى مردم سخنان آنان را شنيدند، دو گروه شدند، گروهى به آنان ايمان آوردند و گروهى هم آنان را تكذيب كردند.
اينجا بود كه مردم دو گروه شدند: گروه مؤمنان و گروه كافران !
آرى، كافران براى رسيدن به منافع مادى خود از پيامبران اطاعت نكردند و دشمنى با آنان را آغاز كردند، در روز قيامت همه آنان براى حسابرسى به پيشگاه تو حاضر مى شوند و تو سزاى اعمال آنان را خواهى داد.

* * *