قُلْ مَا يَعْبَأُ بِكُمْ رَبِّي لَوْلَا دُعَاؤُكُمْ فَقَدْ كَذَّبْتُمْ فَسَوْفَ يَكُونُ لِزَامًا (77 )
به راستى تو چرا انسان را آفريدى؟ آيا به او نيازى داشتى؟
هرگز.
تو خداى بى نياز هستى، انسان را آفريدى تا تو را بخواند و تو به او لطف و عنايت كنى، از تو آمرزش بخواهد و تو او را ببخشى، اين هدف تو از خلقت انسان بود.[156]
كمالِ انسان در اين است كه تو را بخواند و دست به دعا بردارد، بندگانِ خوب بندگى تو را مى كنند و در مقابل عظمت تو به سجده مى روند و تو را مى خوانند، تو هم به آنان پاداش بزرگى مى دهى و آنان را در بهشت جاى مى دهى.
ولى گروهى از انسان ها تو را از ياد مى برند و راه كفر را برمى گزينند، تو براى هدايت آنان، قرآن را فرستادى، امّا آنان قرآن را دروغ پنداشتند، تو در اين دنيا به آنان فرصت دادى، شايد توبه كنند و به سوى حقّ بيايند، آنان به گمراهى خود ادامه مى دهند و سرانجام به عذاب تو گرفتار مى شوند.
روز قيامت، روز عذاب حتمى آنان است، آنان هيچ راه نجاتى نخواهند داشت، فرشتگان زنجيرهاى آهنين بر گردن آن ها مى اندازند و به سوى جهنّم مى برند و براى هميشه در آتش سوزان خواهند بود.[157]