وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آَمَنُوا مِنْكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِي الاَْرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَلَُيمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضَى لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُمْ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا يَعْبُدُونَنِي لَا يُشْرِكُونَ بِي شَيْئًا وَمَنْ كَفَرَ بَعْدَ ذَلِكَ فَأُولَئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ (55 )
منافقان در مدينه از هر فرصتى براى ضربه زدن به اسلام استفاده مى كردند، پيامبر على(عليه السلام) را به عنوان جانشين خود معرّفى كرد، منافقان روز عيد غدير با على(عليه السلام) بيعت كردند، امّا تو مى دانستى كه آنان بر سر اين پيمان خود باقى نمى مانند، تو از نيّت آنان آگاه بودى. تو مى دانستى كه بعد از پيامبر ظلم و ستم به اهل بيت(عليهم السلام) آغاز مى شود.
منافقان منتظر بودند تا پيامبر از دنيا برود تا نقشه هاى خود را عملى كنند، آنان پس از رحلت پيامبر، به خانه على(عليه السلام) حمله كردند، درِ خانه او را آتش زدند، دست هاى او را بستند و او را به مسجد بردند تا با ابوبكر بيعت كند. آنان راهى را آغاز كردند كه سرانجامش شهادت حسين(عليه السلام) در كربلا بود، كسانى به خلافت رسيدند كه براى حكومت چند روزه دنيا، امامان را يكى پس از ديگرى به شهادت رساندند...
تو همه اين وقايع را مى دانستى، براى همين، اكنون تو از وعده اى بزرگ سخن مى گويى.
تو به مؤمنانى كه عمل نيك انجام دادند، وعده مى دهى كه حكومت زمين را نصيب آنان كنى. تو قبل از اين، حكومت را به كسانى همچون سليمان(عليه السلام) داده بودى.
اين وعده توست، مؤمنان سرانجام روى زمين به حكومت مى رسند و دين اسلام را همان طور كه تو مى پسندى در همه زمين پابرجا و استوار خواهند ساخت، در آن روز، ترس مؤمنان به امنيّت و آرامش تبديل مى شود، آنان فقط تو را مى پرستند و هيچ شريكى براى تو قرار نمى دهند. در آن روزگار هر كس راه كفر را در پيش گيرد، تبهكار است و روى خوشى و سعادت را نمى بيند.

* * *

اسم او، ابن سَنان بود، او نزد امام صادق(عليه السلام) آمد تا درباره اين آيه سؤال كند، او مى خواست بداند منظور تو از "مؤمنان" در اين آيه چه كسانى مى باشند؟ تو از چه كسانى سخن مى گويى؟
امام صادق(عليه السلام) رو به او كرد و فرمود: "منظور خدا در اين آيه ظهور مهدى(عليه السلام)مى باشد".[130]
آرى، اين وعده توست، سرانجام مهدى(عليه السلام) ظهور مى كند و بر سرتاسر جهان حكومت مى كند، او و يارانش، عدل و داد را در همه جا مى گسترانند و همه مردم جهان، مسلمان مى شوند.

* * *

دوست دارم بدانم وقتى مهدى(عليه السلام) ظهور مى كند، دنيا چگونه خواهد بود و تو به بندگانت چه نعمت هايى مى دهى؟
در آن روزگار، از ظلم و ستم هيچ خبرى نيست، فقر از ميان مى رود، مردم ديگر فقيرى را نمى يابند تا به او صدقه بدهند.[131]
فرشتگان همواره بر انسان ها سلام مى كنند; با آن ها معاشرت دارند و در مجالس آن ها شركت مى كنند، دل هاى مردم آن قدر پاك مى شود كه مى توانند فرشتگان را ببينند.[132]
تو آن روز، دست رحمت خويش را بر سر مردم مى كشى و عقل همه انسان ها كامل مى شود.[133]
تو قواى بينايى و شنوايى مردم را زياد مى كنى تا آنجا كه مردم بدون هيچ واسطه اى، در هر كجاى دنيا كه باشند مى توانند مهدى(عليه السلام) را ببينند و كلام او را بشنوند.[134]
در هيچ جاى دنيا، شخص بيمارى ديده نمى شود و همه در سلامت كامل زندگى مى كنند.[135]
هيچ اختلافى در سرتاسر دنيا به چشم نمى خورد و مردم از هر قبيله و قومى كه باشند در صلح و صفا با هم زندگى مى كنند.[136]
روزگار ظهور، شكوه زيبايى ها و روز نعمت ها مى باشد، اكنون من تو را سپاس مى گويم كه مرا مشتاق آن روزگار كرده اى، من چشم به راه آمدن مهدى(عليه السلام) هستم تا او را يارى كنم.

* * *