يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آَمَنُوا لَا تَدْخُلُوا بُيُوتًا غَيْرَ بُيُوتِكُمْ حَتَّى تَسْتَأْنِسُوا وَتُسَلِّمُوا عَلَى أَهْلِهَا ذَلِكُمْ خَيْرٌ لَكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ (27 ) فَإِنْ لَمْ تَجِدُوا فِيهَا أَحَدًا فَلَا تَدْخُلُوهَا حَتَّى يُؤْذَنَ لَكُمْ وَإِنْ قِيلَ لَكُمُ ارْجِعُوا فَارْجِعُوا هُوَ أَزْكَى لَكُمْ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ عَلِيمٌ (28 ) لَيْسَ عَلَيْكُمْ جُنَاحٌ أَنْ تَدْخُلُوا بُيُوتًا غَيْرَ مَسْكُونَة فِيهَا مَتَاعٌ لَكُمْ وَاللَّهُ يَعْلَمُ مَا تُبْدُونَ وَمَا تَكْتُمُونَ (29 )
اكنون بعضى از آداب معاشرت اجتماعى كه با عفّت عمومى جامعه ارتباط دارد، بيان مى كنى:
از مؤمنان مى خواهى تا قبل از اجازه گرفتن به خانه ديگران وارد نشوند، حتماً از صاحب خانه اجازه بگيرند، همچنين به صاحب خانه سلام كنند، رعايت اين امر براى آنان بهتر است، اميد است كه آنان پند بگيرند و با آداب اجتماعى اسلام آشنا شوند.
وقتى من به خانه دوستم رفتم و اتّفاقاً درِ خانه او باز بود، نبايد بدون اجازه وارد شوم، بايد صبر كنم، اگر به من اجازه داد، مى توانم وارد خانه شوم.
اگر كسى در خانه نبود، هرگز نبايد وارد خانه شوم، همچنين اگر دوستم عذر مرا خواست و به من اجازه ورود به خانه اش را نداد، بايد سخن او را بپذيرم و برگردم، اين رفتار براى من شايسته تر و بهتر است كه تو به همه رفتار بندگان خود آگاهى دارى.
البتّه بعضى از ساختمان ها جنبه عمومى دارد، مثل مغازه، فروشگاه، رستوران...، وقتى من در اين مكان ها، كارى دارم و يا مى خواهم چيزى از آنجا تهيّه كنم، نياز نيست اجازه بگيرم، زيرا مغازه و فروشگاه و رستوران، "اماكن عمومى" محسوب مى شوند.
اين قانون توست، هر كسى بايد در خانه خود احساس امنيّت كند، خانه هر كس، حريم خصوصى اوست، نبايد بدون اجازه به حريم خصوصى كسى وارد شد. همسر، خواهر و دختر يك مسلمان، ناموس او هستند و در خانه او زندگى مى كنند، هيچ كس نبايد بدون اجازه وارد خانه يك مسلمان شود.
تو به همه كارهاى آشكار و پنهان انسان ها آگاه هستى، كسانى را كه بدون اجازه به حريم خصوصى ديگران وارد مى شوند، عذاب خواهى كرد.
اگر كسى بدون اجازه وارد خانه مسلمانى شد تا به ناموس او نگاه كند، مسلمان حقّ دارد با او برخورد شديد كند و از ناموسش دفاع كند.

* * *