ذَلِكَ وَمَنْ يُعَظِّمْ حُرُمَاتِ اللَّهِ فَهُوَ خَيْرٌ لَهُ عِنْدَ رَبِّهِ وَأُحِلَّتْ لَكُمُ الاَْنْعَامُ إِلَّا مَا يُتْلَى عَلَيْكُمْ فَاجْتَنِبُوا الرِّجْسَ مِنَ الاَْوْثَانِ وَاجْتَنِبُوا قَوْلَ الزُّورِ (30 ) حُنَفَاءَ لِلَّهِ غَيْرَ مُشْرِكِينَ بِهِ وَمَنْ يُشْرِكْ بِاللَّهِ فَكَأَنَّمَا خَرَّ مِنَ السَّمَاءِ فَتَخْطَفُهُ الطَّيْرُ أَوْ تَهْوِي بِهِ الرِّيحُ فِي مَكَان سَحِيق (31 )
تو براى سفر حج، اين برنامه ها را قرار دادى، هر كس برنامه هاى تو را بزرگ بدارد، تو به او ثواب زيادى مى دهى و آن ثواب و پاداش براى او بهتر است.
يكى از برنامه هاى حجّ اين است كه حاجى نبايد حيوانات وحشى را شكار كند و نبايد از گوشت آنان بخورد. اين قانون توست. امّا ذبح كردن چهارپايان (گوسفند، بز، گاو و شتر) براى او حلال است و او مى تواند از گوشت آنان بخورد، البتّه بعضى گوشت چهارپايان (چه براى حاجى چه براى غير حاجى) حرام است، مثلاً اگر هنگام ذبح كردن گوسفند يا گاوى، نام بُتى را بر زبان آورند، خوردن گوشت آن حرام است.
حاجى در اين سفر بايد از پليدى ها و از سخنان باطل و دروغ دورى كند، او بايد حجّ را با اخلاص كامل انجام دهد و براى تو شريكى قرار ندهد.
در زمان پيامبر عدّه اى از بُت پرستان، بُت ها را شريك خدا مى دانستند و در مقابل بُت ها سجده مى كردند، با اين حال حجّ هم انجام مى دادند، اكنون اعلام مى كنى: هر كس بُت پرست باشد، حجّ او پذيرفته نيست.
اكنون براى بُت پرستان مثالى مى زنى تا من سرنوشت آنان را به خوبى درك كنم:
تو انسان را در اوج كمال و رشد آفريدى و به او استعدادهاى فراوانى دادى و او در اوج آسمان است. آسمان مثالى براى اوج استعدادهاى انسان است.
انسان در اين آسمان است، وقتى او به بُت پرستى رو مى آورد، از اوج آسمان به زمين سقوط مى كند، او گرفتار يكى از اين دو سرنوشت مى شود:
الف. او هنوز به زمين نرسيده است كه گرفتار لاشخوران مى شود و آن ها بدن او را پاره پاره مى كنند.
ب. طوفان مرگبارى از راه مى رسد و او را در گوشه اى دوردست مى اندازد كه هيچ كس از او خبر ندارد.
آرى، بُت پرست همه استعدادهاى خود را نابود مى كند و راه سقوط را در پيش مى گيرد، شيطان در كمين اوست، يا او را در ميانه راه نابود مى كند و يا او را به جايى مى افكند كه اميدى به نجات او نيست.

* * *