إِنَّ اللَّهَ يُدَافِعُ عَنِ الَّذِينَ آَمَنُوا إِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ كُلَّ خَوَّان كَفُور (38 )
تو محمّد(صلى الله عليه وآله) را به پيامبرى فرستادى و او مردم مكّه را به يكتاپرستى فرا خواند، گروهى به او ايمان آوردند و دست از بُت پرستى برداشتند. بزرگان مكّه كه منافع خود را در خطر مى ديدند، مسلمانان را شكنجه و آزار مى كردند.
مسلمانان بارها نزد محمّد(صلى الله عليه وآله) آمدند و از او مى خواستند به آن ها اجازه مقابله با بُت پرستان را بدهد، امّا محمّد(صلى الله عليه وآله) به آنان اجازه نمى داد. جهاد و مبارزه مسلّحانه در آن زمان به مصلحت نبود، زيرا اين كار بهانه دست دشمنان مى داد و آنان همه مسلمانان را از بين مى بردند، تعداد مسلمانان آن قدر نبود كه بتوانند در اين مبارزه پيروز شوند.
سرانجام يارى تو فرا مى رسد، تو به پيامبر وعده پيروزى دادى، مسلمانان بايد صبر كنند تا زمان وعده تو فرا برسد، تو از مؤمنان در برابر دشمنانشان دفاع مى كنى، پيروزى مؤمنان حتمى است.
اگر كافران چند روزى از قدرت بيشترى بهره مند مى باشند، دليل بر آن نيست كه تو آنان را دوست دارى، آرى، تو هرگز خيانتكاران ناسپاس را دوست نمى دارى، قدرت و نعمت هايى كه در دست آنان است، براى امتحان آن ها است، تو به كافران مهلت مى دهى و وقتى مهلت آنان به پايان رسيد، از آنان انتقام مى گيرى.

* * *