وَلَقَدْ آَتَيْنَا مُوسَى وَهَارُونَ الْفُرْقَانَ وَضِيَاءً وَذِكْرًا لِلْمُتَّقِينَ (48 ) الَّذِينَ يَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ بِالْغَيْبِ وَهُمْ مِنَ السَّاعَةِ مُشْفِقُونَ (49 ) وَهَذَا ذِكْرٌ مُبَارَكٌ أَنْزَلْنَاهُ أَفَأَنْتُمْ لَهُ مُنْكِرُونَ (50 )
وقتى محمّد(صلى الله عليه وآله) براى مردم مكّه قرآن مى خواند، آنان سخن او را دروغ مى خواندند، آنان باور نمى كردند كه تو بر بنده اى از بندگانت كتابى را نازل كنى. تو به آنان مى گويى كه قرآن، اوّلين كتاب آسمانى نيست و محمّد هم اوّلين پيامبر تو نيست، تو قبل از اين نيز موسى و هارون(عليهما السلام) را به پيامبرى برگزيدى و به آنان كتاب تورات را دادى.
تورات، حقّ را از باطل جدا مى كرد و روشنى بخش دل ها بود. تورات پند و موعظه اى براى اهل تقوا بود.
اهل تقوا كسانى هستند كه در آشكار و پنهان از گناه دورى مى كنند و از عذاب من در هراسند، آنان از روز قيامت بيم دارند.
اين قرآن هم كتاب پر بركتى است كه من آن را بر بنده خود نازل كردم، چرا شما آن را انكار مى كنيد؟ چرا به قرآن كه سخن من است ايمان نمى آوريد؟