وَالَّذِينَ كَفَرُوا أَعْمَالُهُمْ كَسَرَاب بِقِيعَة يَحْسَبُهُ الظَّمْآَنُ مَاءً حَتَّى إِذَا جَاءَهُ لَمْ يَجِدْهُ شَيْئًا وَوَجَدَ اللَّهَ عِنْدَهُ فَوَفَّاهُ حِسَابَهُ وَاللَّهُ سَرِيعُ الْحِسَابِ (39 )
اكنون درباره اعمال كافران سخن مى گويى، كارهاى آنان همچون سرابى در بيابان است كه انسان تشنه، آن را آب مى پندارد، او به سوى سراب مى رود تا آب بنوشد، امّا وقتى به آن مى رسد، آبى نمى يابد. كافر در اين دنيا كارهايى انجام مى دهد و فكر مى كند كه كارهاى او نيك است، امّا چنين نيست، شيطان كارهاى او را برايش زيبا جلوه داده است، روز قيامت كه فرا رسد، او براى حسابرسى به پيشگاه تو مى آيد، آن روز حقيقت را مى فهمد و تو به حساب او خيلى سريع رسيدگى مى كنى.
كافر در بيابان خشك و سوزانِ زندگى به جاى آب دنبال سراب مى رود و از تشنگى جان مى دهد، امّا مؤمن در پرتو ايمان، چشمه زلال هدايت را مى يابد و به سعادت مى رسد.

* * *