وَالَّذِينَ يَرْمُونَ أَزْوَاجَهُمْ وَلَمْ يَكُنْ لَهُمْ شُهَدَاءُ إِلَّا أَنْفُسُهُمْ فَشَهَادَةُ أَحَدِهِمْ أَرْبَعُ شَهَادَات بِاللَّهِ إِنَّهُ لَمِنَ الصَّادِقِينَ (6 )وَالْخَامِسَةُ أَنَّ لَعْنَةَ اللَّهِ عَلَيْهِ إِنْ كَانَ مِنَ الْكَاذِبِينَ (7 ) وَيَدْرَأُ عَنْهَا الْعَذَابَ أَنْ تَشْهَدَ أَرْبَعَ شَهَادَات بِاللَّهِ إِنَّهُ لَمِنَ الْكَاذِبِينَ (8 ) وَالْخَامِسَةَ أَنَّ غَضَبَ اللَّهِ عَلَيْهَا إِنْ كَانَ مِنَ الصَّادِقِينَ (9 ) وَلَوْلَا فَضْلُ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَرَحْمَتُهُ وَأَنَّ اللَّهَ تَوَّابٌ حَكِيمٌ (10 )
اين قانون توست: "اگر كسى به زنى پاكدامن تهمت زنا بزند، بايد چهار شاهد بياورد، اگر اين كار را نكند، هشتاد تازيانه مى خورد".
گاهى پيش مى آيد كه مردى به زنِ خود تهمت زنا مى زند و چهار شاهد هم ندارد، در اينجا چه بايد كرد؟
آيا بايد سخن مرد را به اين دليل كه شوهر آن زن است، پذيرفت و زن را مجازات كرد؟ احتمال دارد كه آن مرد، دروغ بگويد. از طرف ديگر، اگر به سخن مرد هيچ توجّهى نشود، اين زندگى زناشويى ديگر زندگى واقعى نيست.
راه حل چيست؟
در اين آيه تو قانون خود را بيان مى كنى:

* * *

اگر مرد به زن خود تهمت زنا زد و چهار شاهد آورد و آنان شهادت دادند، زن مجازات مى شود، امّا اگرمرد نتوانست چهار شاهد بياورد، او همراه با همسرش نزد قاضى مى روند.
قاضى از آنان مى خواهد كه هر دو رو به روى هم بايستند و سپس اين دو مرحله را اجرا مى كند:
* مرحله اوّل:
مرد چهار بار مى گويد: "به خدا قسم ! در اين نسبت زنا كه به همسرم دادم، راستگو هستم"، بعد يك بار مى گويد: "اگر دروغگو باشم، لعنت خدا بر من باشد".
* مرحله دوم:
وقتى سخن مرد تمام شد، قاضى از زن مى خواهد تا يكى از اين سه گزينه را انتخاب كند:
1 - سكوت
زن سكوت كند و اين نشانه آن است كه مرد راستگو بوده است و در آن صورت، زن مجازات مى شود.
2 - اعتراف
زن اعتراف به گناه خود مى كند، در اين صورت هم او مجازات مى شود.
3 - انكار
زن سخن مرد را انكار مى كند. او چهار بار مى گويد: "به خدا قسم، شوهر من در نسبت زنا كه به من داده است، دروغ مى گويد". بعد يك بار مى گويد: "اگر شوهرم راستگو باشد، لعنت خدا بر من".
بعد از انكار زن، قاضى حكم به جدايى اين زن و شوهر مى دهد، آنان براى هميشه از هم جدا مى شوند و ديگر هرگز نمى توانند با هم ازدواج كنند. مرد به جرم تهمت زدن، هشتاد تازيانه نمى خورد، زن هم به جرم زنا مجازات نمى شود.
به اين نوع جدايى زن و شوهر "لِعان" مى گويند. (لِعان، يعنى دور كردن از خود. مرد اين گونه زن را از خود دور مى كند).
زن از آن تاريخ، بايد "عدّه" نگاه دارد.
"عدّه" يعنى سپرى شدن زمانى براى اين كه معلوم شود او باردار است يا نه. عدّه او اين است كه سه بار حالت زنانگى (پريود) ببيند و پاك شود، اگر معلوم شد كه باردار است بايد تا زمان زايمان صبر كند. پس از آن مى تواند با مرد ديگرى ازدواج كند.
اگر آن زن باردار بود، وقتى بچّه به دنيا آمد، هيچ كس حقّ ندارد آن بچّه را "حرام زاده" بخواند ولى اين بچّه به آن مرد نسبت داده نمى شود و از او ارث نمى برد.
اگر كسى به آن بچّه بگويد: "تو حرام زاده اى، تو زنا زاده اى"، بايد هشتاد تازيانه بخورد.[102]

* * *

اين قانون تو، نمونه اى از لطف و رحمت توست، كه تو توبه پذير هستى و همه قانون هاى تو از روى حكمت است. اگر اين لطف و رحمت تو نبود، كارِ جامعه به مشكل برمى خورد. تو مصلحت زن و شوهر را در اين قانون مراعات كردى.
اگر اين قانون تو نبود، وقتى مردى به خانه مى آمد و همسرش را در حال زنا مى ديد و شاهدى هم نداشت، با اين درد بى درمان چه مى كرد؟
تو راه را براى او باز گذاشتى.
اگر اين قانون تو نبود، وقتى زنى گرفتار شوهر بى ايمانى مى شد و آن شوهر به او تهمت زنا مى زد، چه مى كرد؟
تو اين گونه او را از مجازات زنا نجات دادى، همچنين او را از دست اين مردِ نامرد آزاد كردى، او بدون طلاق، از شوهرش جدا مى شود.
اگر آن مرد پشيمان هم بشود، هرگز نمى تواند با اين زن ازدواج كند.