لَا تَجْعَلُوا دُعَاءَ الرَّسُولِ بَيْنَكُمْ كَدُعَاءِ بَعْضِكُمْ بَعْضًا قَدْ يَعْلَمُ اللَّهُ الَّذِينَ يَتَسَلَّلُونَ مِنْكُمْ لِوَاذًا فَلْيَحْذَرِ الَّذِينَ يُخَالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ أَنْ تُصِيبَهُمْ فِتْنَةٌ أَوْ يُصِيبَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ (63 )
پيامبر كسى است كه امر و نهى او با امر و نهى ديگران فرق مى كند، اگر او مسلمانان را براى مسأله اى فرا خواند، حتماً موضوع مهمّى پيش آمده است. مسلمانان بايد سخن او را مهم بشمارند، آرى، به درستى كه فرمان او، فرمان توست، وقتى او مردم را فرا مى خواند، در واقع تو آنان را فراخوانده اى، هرگز نبايد فراخواندن او را ساده و عادى گرفت.
پيامبر مردم را فرا مى خواند، همه نزد او جمع مى شدند، سپس پيامبر به آنان خبر مى داد كه بايد براى مقابله با دشمن به جهاد بروند، مؤمنان با تمام وجود آمادگى خود را اعلام مى كردند، امّا منافقان پشت سر ديگران مخفى مى شدند و يكى پس از ديگرى فرار مى كردند، آنان به گونه اى فرار مى كردند كه پيامبر آنان را نبيند، امّا تو كه آنان را مى ديدى و از حال آنان باخبر بودى، آنان به خيال خود، جانشان را نجات داده بودند، امّا نمى دانستند كه تو آنان را به بلاى سختى در اين دنيا گرفتار مى كنى و در روز قيامت هم عذاب دردناكى در انتظارشان است.

* * *