وَكَأَيِّنْ مِنْ قَرْيَة أَمْلَيْتُ لَهَا وَهِيَ ظَالِمَةٌ ثُمَّ أَخَذْتُهَا وَإِلَيَّ الْمَصِيرُ (48 )
اكنون از قانون خود سخن مى گويى، قانون مهلت. تو به كافران مهلت مى دهى و در عذاب كردن آنان شتاب نمى كنى، شايد آنان توبه كنند و به سوى تو بازگردند.
تو هرگز عجله نمى كنى، اين انسان است كه عجول است، چون او مى ترسد فرصت را از دست بدهد، تو خداى يگانه اى، همه چيز در اختيار توست، قدرت تو حدّ و اندازه ندارد، هيچ كس نمى تواند از حكومت تو فرار كند. وقتى مهلت كافران به پايان رسيد، عذاب دردناك بر آنان فرو مى فرستى و آنان را نابود مى كنى و سپس در روز قيامت آنان را دوباره زنده مى كنى تا براى حسابرسى به پيشگاه تو حاضر شوند، در آن روز هم آتش جهنّم در انتظار آنان است.

* * *